ΜΑΝΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ: Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ--Συνέντευξη στη Μαριάνθη Πελεβάνη---ΖΕΝΙΘ-

ΜΑΝΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ: Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣΜΑΝΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣO Kαθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες σε διεθνή περιοδικά, έχει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο βιβλίων φυσικής – αστροφυσικής και φιλοσοφίας των θετικών επιστημών, έχει δώσει – και εξακολουθεί – εκατοντάδες διαλέξεις και τα τελευταία χρόνια οι ρηξικέλευθες απόψεις του γίνανε γνωστότερες από τις τηλεοπτικές σειρές «Το Σύμπαν που αγάπησα» και «Έτσι βλέπω τον κόσμο» στην ΕΤ3. Παρακολουθώντας τον, δεν ξέρω να σας πω αν είναι «ταπεινο-εκκεντρικός», «φευγάτος», ή και υπερ-ευφυής ως επιστήμονας αλλά σίγουρα βαδίζει με δικό του ρυθμό, προσπαθώντας να μας αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο λόγος για τον Μάνο Δανέζη.Συνέντευξη στη Μαριάνθη Πελεβάνη






Κύριε Δανέζη, υποστηρίζετε ότι ο πολιτισμός που θεμελιώθηκε από τον 16ο-17ο αιώνα, και σε επίπεδο επιστημονικής γνώσης και ως κοινωνικό σύστημα, έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο, έχει καταρρεύσει. Μπορείτε να μας εξηγήσετε τι είναι αυτό που σηματοδοτεί το τέλος του στην επιστήμη και αντίστοιχα στο κοινωνικό σύστημα;



Αρχικά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο άνθρωπος δεν δημιουργεί Πολιτισμούς ως μια πολυτέλεια της ζωής του αλλά, προκειμένου να κατασιγάσει τρία βασικά είδη φόβων του. Τον φόβο του σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, απέναντι στα φυσικά φαινόμενα και τέλος απέναντι στο φαινόμενο του θανάτου και του πόνου. Προκειμένου να κατασιγάσει αυτούς τους φόβους του ο άνθρωπος δημιούργησε τρεις πολιτισμικούς πυλώνες, οι οποίοι αφορούσαν την φιλοσοφία και την πρακτική μιας «κοινωνικής συγκρότησης», της «επιστήμης», και της ευρύτερης έννοιας της «θεολογίας» αντίστοιχα.


Η αδυναμία ενός πολιτισμού να κατασιγάσει αυτούς τους φόβους σηματοδοτεί την αρχή της κατάρρευσής του. Τότε δημιουργείται η ανάγκη συγκρότησης ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος μέσω της συγκρότησης νέων πολιτισμικών πυλώνων οι οποίοι, θα μπορούσαν να κατασιγάσουν τους «νέους» ανθρώπινους φόβους.


Το μεγάλο πρόβλημα δημιουργείται όταν αντιληφθούμε ότι η φιλοσοφία και λειτουργία και των τριών προηγούμενων πολιτισμικών πυλώνων στηρίζεται, κατά βάση, πάνω σε τρεις φυσικές έννοιες οι οποίες αποτελούν προνομιακό χώρο των φυσικών επιστημών, τις έννοιες της «Ύλης», του «Χώρου» και του «Χρόνου». Οι έννοιες όμως αυτές, όπως γνωρίζουμε, δεν ήταν ούτε χειροπιαστές ούτε αντικειμενικά προσδιορισμένες, αλλά φιλοσοφικά κατηγορήματα προσδιοριζόμενα με διαφορετικούς τρόπους από διαφορετικούς πολιτισμούς και σε διαφορετικές εποχές.


Κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι φυσικό επακόλουθο, αν ανατραπεί το εννοιολογικό περιεχόμενο των φυσικών αυτών εννοιών να αλλάξει σιγά-σιγά η επιστημονική, θρησκευτική και κοινωνική βάση του Δυτικού πολιτισμού. Η ανατροπή όμως, και μάλιστα πειραματικά, του εννοιολογικού περιεχομένου αυτών των φυσικών εννοιών έχει ήδη συντελεστεί. Οι κλασικές επιστημονικές θέσεις, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε ο σημερινός δυτικός πολιτισμός, έχουν ανατραπεί δραματικά από τα μέσα του 19ου αιώνα. Με τον τρόπο αυτό η κατάρρευση του πυλώνα της κλασικής επιστημονικής σκέψης παρασύρει σε κατάρρευση ολόκληρο το δυτικό πολιτισμικό ρεύμα.


Ευδιάκριτο φαινόμενο της κατάρρευσης ενός πολιτισμού είναι το γιγάντωμα των ανθρώπινων φόβων. Το βασικό αίτιο όμως της δημιουργίας των ανθρώπινων φόβων είναι η έννοια της ανάγκης. Όμως μια κοινωνία που κυριαρχείται από υπέρμετρους φόβους, είναι μια υποταγμένη κοινωνία, μια κοινωνία ανίκανη να αντιδράσει λογικά και ήρεμα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της. Μια φοβισμένη κοινωνία κυριαρχείται από την αίσθηση του πανικού, της οργής, της ανεξέλεγκτης βίας. Μια φοβισμένη κοινωνία είναι μια εύκολα χειραγωγούμενη κοινωνία. Το γιγάντωμα λοιπόν των αναγκών και των φόβων μας, μας στερεί το υπέρτατο ανθρώπινο αγαθό, την ελευθερία μας. Αυτό σημαίνει ότι την περίοδο κατάρρευσης ενός πολιτισμικού ρεύματος, το φαινόμενο της γιγάντωσης των ανθρώπινων φόβων συνοδεύεται και από ένα αόρατο, αδιευκρίνιστο και πλανόμενο αίσθημα «έλλειψης ελευθερίας» το οποίο συγκεκριμενοποιείται κακώς μεν, αλλά όχι άδικα, στο ευδιάκριτο επίπεδο της υλικής ευμάρειας.


Αυτό στο οποίο συχνά αναφέρομαι, αναγνωρίζοντας βέβαια όλα τα μεγάλα θετικά γεγονότα της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης του 16ου -17ου αιώνα, είναι η προσπάθεια αναγόρευσης της ύλης, όπως την αντιμετώπιζε η επιστήμη τότε, ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός του πολιτισμού μας μέχρι και σήμερα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στο βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, πολλές φορές ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός επί αιώνες, να θυσιάζει το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι επιστημονικό αλλά ευρύτατα κοινωνικό εφόσον η ύλη και τα παράγωγά της, έγιναν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων η μοναδική επιδίωξη των ανθρώπινων διοικητικών δομών της κοινωνικής, επιστημονικής και θεολογικής συγκρότησης . Μετά όλα τα προηγούμενα πρέπει να είναι εμφανές πλέον γιατί ο δυτικός πολιτισμός, μας δημιούργησε έναν καταιγισμό πλαστών και άχρηστων αναγκών. Όχι για να μας κάνει πιο ευχάριστη τη ζωή. αλλά επειδή αυξάνοντας τις ανάγκες μας, γιγάντωνε πλαστά τους φόβους μας. Μας έκανε υποταγμένους και εύκολα χειραγωγούμενους.





Κάποιοι – προφανώς υπονοείτε η εξουσία – δεν θέλουν να μάθουμε τις νέες κατακτήσεις της νόησης γι αυτό και η μετάβαση στο νέο πολιτισμό δεν θα είναι αναίμακτη. Μπορείτε να μας περιγράψετε λίγο αυτήν τη μάχη με επιστημονικούς και πολιτισμικούς όρους; Τι δεν θέλουνε να μάθουμε και γιατί; Πως μπορεί να αντιστέκονται στην αλλαγή και οι επιστήμονες; Επίσης είναι εύκολο για το μέσο και εκπαιδευμένο με συγκεκριμένο τρόπο νου να υποδεχθεί τις νέες γνώσεις που ανατρέπουν ό,τι μέχρι τώρα ήξερε;


Γενικά δεν πιστεύω σε παγκόσμιες συνωμοσίες, όσον αφορά τα θέματα που με ρωτάτε. Φαινόμενα σαν αυτά που ζούμε σήμερα, τα έχουν ξαναζήσει όλοι οι παλαιότεροι ανθρώπινοι πολιτισμοί. Μην ξεχνάτε ότι χίλια χρόνια πριν τον Χριστό οι άνθρωποι γνώριζαν ότι η Γη είναι στρογγυλή. Με τον χρόνο καταρρέοντας ο τότε ανθρώπινος πολιτισμός η γνώση δεν μεταδόθηκε και φτάσαμε στο σημείο, τον μεσαίωνα, να πιστεύουν ακόμα και οι «επιστήμονες» ότι η Γη είναι επίπεδη. Χρειάστηκε μια αιματηρότατη επιστημονική, κοινωνική και θεολογική επανάσταση για να ανακαλύψουμε εκ νέου, ότι η Γη είναι στρογγυλή.


Ακόμα ένα παράδειγμα. Σήμερα διδάσκουμε ότι αυτό που λέμε στερεά ύλη, όπως π.χ ένας τοίχος, αποτελείται κατά 99.99 % από κενό χώρο. Αν ρωτήσετε όμως πολλούς μορφωμένους να σας εξηγήσουν, «γιατί τότε δεν βλέπουμε τον τοίχο γεμάτο τρύπες» λίγοι θα σας απαντήσουν. Ο πολιτισμός καταρρέει γιατί δεν προσφέρει «παιδεία» αλλά μόνο «εκπαίδευση» με στόχο την «είσοδο» των πολιτών στον παράδεισο της «ύλης» και των παραγώγων της.





Ο ανθρώπινος βιοϋπολογιστής, όπως κάθε υπολογιστικό σύστημα είναι άχρηστο αν απλά γεμίζεις με πληροφορίες (γνώσεις) τον σκληρό του δίσκο. Για να είναι χρήσιμος πρέπει να εισάγεις και το κατάλληλο λογισμικό καλής διαχείρισης των πληροφοριών. Το λογισμικό αυτό ονομάζεται «συνείδηση» η οποία μπορεί μεν να διδαχθεί, αλλά η διδαχή αυτή δεν προσφέρεται από την οργανωμένη κοινωνική δομή.


Όσον αφορά την εξέλιξη του ανθρώπινου βιοϋπολογιστή. Το πρώτο βήμα ενός νέου πολιτισμού είναι να καταλάβουμε ότι η λεγόμενη «πραγματικότητα» αποτελεί κάτι σαν μια εικόνα ενός παιχνιδιού σε μια οθόνη υπολογιστή. Σε ένα δεύτερο βήμα πρέπει να αντιληφθούμε ότι είμαστε οι χειριστές αυτού του υπολογιστή και μπορούμε να χειριστούμε το παιχνίδι πολύ καλύτερα και τέλος σε ένα τρίτο βήμα πρέπει να αντιληφθούμε ότι αποτελούμε τους προγραμματιστές με αποτέλεσμα να μπορούμε να αλλάξουμε το ίδιο το παιχνίδι.


Όσο για το αν είναι εύκολο ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει και να κατανοήσει τις νέες αλήθειες η απάντηση είναι όχι. Είναι τόσο δύσκολο όσο ήταν κάποτε να συνειδητοποιήσουμε ότι η Γη δεν είναι επίπεδη αλλά σφαιρική. Πιστεύεται όμως ότι έπρεπε να συνεχίζουμε να λέμε στους ανθρώπους ότι η Γη είναι επίπεδη επειδή θα «ζορίζονταν» ο ψυχισμός τους και θα είχαν αρχικά μαθησιακές δυσκολίες; Τα πάντα είναι δύσκολα στην αρχή και η αρχή αυτή έχει αργήσει πολύ να γίνει. Το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει σήμερα άσχετα του οποιουδήποτε κόστους.


Τέλος για την αρνητική θέση κάποιων επιστημόνων στην νέα γνώση έχει απαντήσει ήδη πριν πολλά χρόνια ο Μαξ Πλανκ: «Καμιά νέα επιστημονική γνώση δεν θριάμβευσε επειδή κατάφερε να πείσει τους αντιπάλους της κάνοντάς τους να δουν το φως της αλήθειας, αλλά μάλλον διότι αυτοί που ήταν εναντίον της κάποια στιγμή πέθαναν, και μια νέα γενιά, περισσότερο εξοικειωμένη μαζί της, μεγάλωσε και πήρε τα ηνία». Αυτή τη νέα γενιά πρέπει να ενημερώσουμε σήμερα έναντι οποιουδήποτε κοινωνικού, οικονομικού ή επαγγελματικού κόστους.





Λέτε ότι τα επιστημονικά πειράματα αποδεικνύουν πως πίσω από την ύλη υπάρχει ένα άλλο γεγονός – γι αυτό και έχουμε τελειώσει με την ύλη άρα και με τον πολιτισμό που η θέωσή της παρήγαγε – ότι το σύμπαν δεν έχει μέσα κι έξω, ότι η μεγάλη έκρηξη δεν είναι η αρχή του σύμπαντος, ότι ζούμε σε ένα matrix. Κάποιοι όμως και μάλιστα επιστήμονες, σας κατηγορούν για θεολογικές, μεταφυσικές αναγνώσεις, διακρίνουν δηλαδή στο λόγο σας κοινό τόπο με το θεολογικό.


Είναι πλέον μια κοινοτοπία όλα αυτά στα οποία αναφέρομαι. Αποτελούν ήδη αντικείμενο της ιστορίας και της φιλοσοφίας των επιστημών και όχι πρωτοποριακές επιστημονικές ιδέες. Γνωρίζουμε προ πολλού ότι οι εντυπώσεις των αισθήσεων, άρα και ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας είναι αποτέλεσμα της δομής του εγκεφάλου μας και όχι μια αντικειμενική πραγματικότητα.


Η σύγχρονη νευροφυσιολογία μάς ενημερώνει εδώ και πολλά χρόνια μας ότι εκεί έξω στο Σύμπαν δεν υπάρχουν μορφές, σχήματα, χρώματα, ακούσματα, οσμές, γεύσεις αλλά ένας κοχλάζον ωκεανός ενέργειας, την οποία ενέργεια επιλεκτικά μετασχηματίζει η ανθρώπινη φυσιολογία, μέσω των αισθητηρίων οργάνων της και του εγκεφάλου, σε μορφές, σχήματα, χρώματα, ακούσματα, οσμές, γεύσεις. Η λεγόμενη «υλική και μετρούμενη πραγματικότητα» δεν υπάρχει εκεί έξω στο Σύμπαν αλλά δημιουργείται μέσα στον εγκέφαλό μας. Ο εγκέφαλός μας δηλαδή λειτουργεί ως ένας υπερεξελιγμένος βιοϋπολογιστής.


Στο αυτό γεγονός καταλήγει, σε πειραματικό επίπεδο, και η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Μας εξηγεί ότι αυτό το οποίο ονομάζουμε «υλική πραγματικότητα» είναι η προβολή (το είδωλο, το καθρέφτισμα) όσων υπάρχουν στο πραγματικό τετραδιάστατο μη Ευκλείδειο και αθέατο από την ανθρώπινη φυσιολογία Σύμπαν, πάνω σε έναν ψεύτικο τρισδιάστατο και Ευκλείδειο χώρο που φτιάχνουν πλαστά οι αισθήσεις μας. Το Σύμπαν δηλαδή το οποίο αντιλαμβανόμαστε γύρω μας, μαζί κι εμείς, είναι μια ψεύτικη εικόνα μιας άλλης πραγματικότητας.


Τον ψεύτικο αυτόν προβολικό χώρο, η Ειδική θεωρία της Σχετικότητας τον ονομάζει «ψευδοευκλείδειο χώρο Minkowski» και αυτό που ονόμασα καθρέφτισμα τα μαθηματικά το ονομάζουν «ισομορφισμό». Υπάρχει κάποια «μεταφυσική» ή «θεολογική» παρεμβολή σε όλα όσα προανέφερα; Μάλλον όχι. Αυτό σημαίνει ότι οι λόγοι των όποιων αντιδράσεων δεν είναι επιστημονικοί, και ως εκ τούτου με αφήνουν παντελώς αδιάφορο.





Πολλά από αυτά που ξέραμε είναι λάθος δηλαδή. Ποιες άλλες γνώσεις έχουν αποδειχθεί από τη σύγχρονη επιστήμη fake ή τέλος πάντων έχουν ξεπεραστεί;


Μια άλλη γνώση που γνωρίζουμε πειραματικά εδώ και εκατό σχεδόν χρόνια είναι ότι μέσα στο Σύμπαν κυριαρχεί μια ενιαία και άτμητη δομή το «χωροχρονικό συνεχές». Αν κόψουμε σε κομμάτια αυτό το συνεχές, κανένα από αυτά τα κομμάτια δεν έχει τις ιδιότητες του συνεχούς Συμπαντικού γίγνεσθαι. Για το λόγο αυτό αν κόψουμε το χωροχρονικό συνεχές σε ανθρώπινο χρόνο και χώρο ούτε το ένα ούτε το άλλο περιγράφουν το Σύμπαν.


Συνεπώς ο ανθρωπίνως μετρούμενος χρόνος των ρολογιών και των ημερολογίων στην Θεωρία της Σχετικότητας δεν υπάρχει και δεν ταυτίζεται με την έννοια της 4ης διάστασης, αλλά είναι ένα παράγωγο φαινόμενο κατασκεύασμα του εγκεφάλου μας. Για το γεγονός αυτό ο ίδιος ο Αϊνστάιν λέει: «Για εμάς τους ορκισμένους φυσικούς η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση ακόμα και αν είναι τόσο επίμονη».


Όμως και ο σπουδαίος μαθηματικός Χέρμαν Μινκόφσκι., περιγράφοντας όλα τα προηγούμενα, ανέφερε ότι: «.. αν χειριστούμε ως ανεξάρτητες οντότητες τον χώρο και τον χρόνο, δεν θα έχουμε μια πραγματική εικόνα του Σύμπαντος, αλλά απλές σκιές της πραγματικότητας, την οποία εκφράζει μόνο η ενότητά τους, δηλαδή το χωροχρονικό συνεχές». Μήπως ο Αϊνστάιν και ο Μινκόφσκι ήταν και αυτοί «μεταφυσικοί» και «θεολογίζοντες»;


Όμως αυτά που πειραματικά πλέον γνωρίζουμε είναι πολύ περισσότερα και επιβάλουν συνεχή ενημέρωση, σκέψη και αφιέρωση. Η μάζα όπως γνωρίζουμε πλέον από την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας δεν είναι παρά ένα πύκνωμα ενέργειας και το αντίστροφο και η σχέση αυτή περιγράφεται από την πασίγνωστη εξίσωση Ε=mc2. Αυτό σημαίνει ότι το Νευτώνειο γεγονός της «ύλης» αποτελεί την έκφραση ενός άλλου γεγονότος της ενέργειας στην οποία μπορεί να μετατραπεί με διάφορες πρακτικές, Ομοίως πλέον γνωρίζουμε ότι στο σύμπαν η ενέργεια προϋπήρξε της ύλης. Και το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι: Τι προϋπήρχε της ενέργειας;


Ο Α. Αϊνστάιν μας έδωσε μεν την απάντηση αλλά όπως φαίνεται η απάντηση δεν είναι ακόμα political, social και theological correct στην Ελλάδα. Μέσα από μια σχέση αντίστοιχη της Ε=mc2 η Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας συνέδεσε την πυκνότητα της Ενέργειας (ρ) (όχι την ποσότητα) η οποία είναι ένα φυσικό μέγεθος με μονάδες μέτρησης, με μια ιδιότητα κάθε σημείου ενός μαθηματικού χώρου την καμπυλότητα (ε) η οποία όμως εκφράζεται με καθαρούς μαθηματικούς αριθμούς χωρίς δηλαδή μονάδες μέτρησης. Η σχέση αυτή είναι: ε=[πkR2/3 (k ρ /6H2)].[(k ρ /6H2) -1/2]


Το παράδοξο για την κλασική επιστημονική λογική είναι το πως είναι δυνατόν η φυσική οντότητα Ενέργεια να εκφράζεται ως ένας καθαρός αριθμός χωρίς μονάδες μέτρησης εφόσον υπάρχει ακόμα το επιστημονικό δόγμα ότι, ένας καθαρός αριθμός δεν περιγράφει τίποτα πραγματικό.


Τώρα πλέον όμως γνωρίζουμε ότι, οι καθαροί αριθμοί μπορεί να μην έχουν μονάδες μέτρησης αλλά μπορούν να εκφράζουν μια βασική ιδιότητα του χώρου την μαθηματική καμπυλότητα. Το ενδιαφέρον είναι, και πολλές φορές μας διαφεύγει, ότι η τιμή (καθαρός αριθμός) της καμπυλότητας, αν πάρει κάποιες συγκεκριμένες τιμές οδηγεί σε φαινόμενα αισθητά και μετρούμενα όπως είναι η ενέργεια και η ύλη.


Εδώ πρέπει να αναφέρουμε κάτι πολύ παλιό αλλά πολύ εντυπωσιακό, το οποίο βρίσκεται έξω από τα κλασικά επιστημονικά δόγματα. Αν στην προηγούμενη σχέση τοποθετήσουμε στην θέση της πυκνότητας την πυκνότητα όλων των ουράνιων αντικειμένων, τότε κάθε ουράνιο σώμα αντιστοιχεί σε έναν καθαρό αριθμό. Με τον τρόπο αυτό η Φυσική μετατρέπεται σε Γεωμετρία και ειδικότερα, η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας μετασχηματίζεται σε μια νέα Γεωμετρία η οποία ονομάστηκε από τον δημιουργό της J. A. Weeler, «Γεωμετροδυναμική».


Ο πατέρας αυτής της Γεωμετρίας, John Wheeler, στο βιβλίο του Superspace and the nature of quantum geometrodynamics (1968) γράφει ότι τώρα πλέον: «…Εκτός από το κενό, καμπυλόγραμμο (μη Eυκλείδειο) διάστημα δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο. H ύλη, το φορτίο, ο ηλεκτρομαγνητισμός και τα υπόλοιπα πεδία (σημ. όπως το πεδίο βαρύτητας) είναι μόνο οι εκδηλώσεις της κάμψης του χώρου». «H φυσική λοιπόν είναι πλέον Γεωμετρία».





Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν αισθητή πυκνότητα ύλης και ενέργειας δεν είναι παρά ιδεατές και μη αισθητές γεωμετρικές μορφές και σχήματα χωρίς μονάδες μέτρησης. Και μην ξεχνάτε ότι από ύλη είναι φτιαγμένος και ο άνθρωπος. Από ύλη, η οποία όμως αποτελεί μια παραμορφωμένη εικόνα της πραγματικότητας και όχι την συμπαντική πραγματικότητα. Η γεωμετροδυναμική νομίζω δεν είναι μεταφυσική ή θεολογία και μεταφυσική. Δυστυχώς, όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο απλά πρέπει να μελετήσουν ακόμα περισσότερο μαθηματικά και φυσική.


Είμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που αντιλαμβανόμαστε λέει η σύγχρονη φυσική. Έτσι αυτό που αντιλαμβανόμαστε, αυτό που ορίζουμε ως πραγματικότητα είναι ψευδές, είναι ένα matrix. Έχει να κάνει με τις δυνατότητες του βιουπολογιστή που λέγεται άνθρωπος. Σε τι πρέπει να κάνουμε delete, και τι πρέπει να προσθέσουμε; Πέρα από εμάς, εκεί έξω στο σύμπαν, τι «φαίνεται» να υπάρχει που ο υπολογιστής μας δεν αντιλαμβάνεται; Ποιο κλειδί ή εργαλείο ή τρόπο μάς δίνει η γνώση ώστε να πλησιάζουμε την άχρονη αλήθεια;


Για να κατανοήσουμε πρακτικά το τι συμβαίνει γύρω μας ας δούμε μια δασκαλίστικη ταξινόμηση των γεγονότων τα οποία μπορούμε να αναγνωρίσουμε μέσα στο Σύμπαν. Πρώτονυπάρχουν τα φαινόμενα και οι ιδιότητες του πραγματικού σύμπαντος τα οποία θα υπήρχαν έτσι κι αλλιώς, άσχετα με το αν η φύση θα δημιουργούσε τον άνθρωπο. Τον κόσμο αυτό προσπαθεί να καταλάβει και περιγράψει η σύγχρονη επιστημονική σκέψη με αρκετά μεγάλη επιτυχία μέχρι σήμερα. Δεύτερον υπάρχει ο άνθρωπος ως ένας υπερ βιοϋπολογιστής ο οποίος μετατρέπει τις αληθινές ιδιότητες και τα γεγονότα του σύμπαντος, σε ψεύτικες εικόνες τις οποίες ονομάζει «υλική πραγματικότητα». Kαι Τρίτον υπάρχει ο υλικός κόσμος των δημιουργημένων από τον ανθρώπινο βιοϋπολογιστή ψεύτικων εικόνων. Τον κόσμο αυτό μελετάει η κλασική επιστημονική γνώση.


Αρχικά λοιπόν μέσα στο Σύμπαν, όπως ανέφερα προηγουμένως, υπήρχε μόνο η έννοια του μη αισθητού μαθηματικού χώρου, ο οποίος ήταν γεμάτος από μη αισθητούς κυματισμούς «χώρου» τους οποίους δημιούργησε η αρχική παλλόμενη «σημειακή ιδιομορφία του Σύμπαντος». Οι κυματισμοί δημιουργούν συνεχώς μεταβαλλόμενες καμπυλώσεις του χώρου.


Με λίγα λόγια το Σύμπαν είναι μια περιοχή απείρων και συνεχώς μεταβαλλόμενων καμπυλοτήτων όλων των τιμών από τις οποίες όμως ο ανθρώπινος βιοϋπολογιστής μπορεί να αντιληφθεί μόνο ελαχιστότατες. Δηλαδή ο πολυκαμπυλωμένος και παλλόμενος μαθηματικός χώρος αποτελεί την αέναη συμπαντική πραγματικότητα την οποία ο ανθρώπινος βιο-ϋπολογιστής μετατρέπει σε ύλη και ενέργεια αν η τιμή της καμπυλότητας βρίσκεται μεταξύ μιας min και μιας max τιμής. Την μαθηματική έκφραση της μεταβολής των «καμπυλοτήτων» του σύμπαντος, από τον ανθρώπινο βιοϋπολογιστή, σε πυκνότητα ύλης και ενέργεια την έδωσε η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας με την σχέση που ανέφερα στα προηγούμενα.


Σε μια δεύτερη πιο βαθιά ανάγνωση, προκειμένου να κάνουμε πιο κατανοητά τα προηγούμενα, μπορούμε να συνδέσουμε αυτό το μαθηματικό «φάντασμα» που ονομάσαμε «καμπυλότητα», με κάτι πιο γνωστό στην σημερινή τεχνολογική εποχή, την έννοια της «πληροφορίας» που χρησιμοποιεί η επιστήμη της Πληροφορικής. Όπως γνωρίζουμε η έννοια της «πληροφορίας» δεν ταυτίζεται με τις έννοιες της «ενέργειας» ή της «ύλης», είναι κάτι σαν ένα φιλοσοφικό κατηγόρημα.


Μια προσωπική μου άποψη, την οποία εξέφρασα για πρώτη φορά, πριν λίγες ημέρες σε διάλεξή μου στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ είναι ότι: «Η έννοια της Πληροφορίας φαίνεται να ταυτίζεται με την έννοια της Μαθηματικής Καμπυλότητας, εφόσον και αυτή εκφράζεται με καθαρούς αριθμούς αλλά επεξεργαζόμενη από κατάλληλο λειτουργικό σύστημα επεξεργασίας μετατρέπεται σε μια εικονική κατάσταση υλικής και ενεργειακής πραγματικότητας.


Μην ξεχνάμε ότι τα δεδομένα ενός υπολογιστή (γλώσσα μηχανής) τα οποία μετατρέπονται (μέσω μιας μηχανής) σε εικόνες και ήχους δεν είναι παρά μια κατάλληλή διάταξη και επανάληψη δύο καθαρών αριθμών του 0 και του 1. Το αυτό συμβαίνει με την έννοια των καθαρών αριθμών της μαθηματικής καμπυλότητας. Μέσω του ανθρώπινου βιοϋπολογιστή κάποιες από αυτές τις τιμές μετατρέπονται, όπως οι πληροφορίες, σε αισθητές και μετρούμενες εικονικές πραγματικότητες.


Στόχος των πληροφορικών συστημάτων είναι να βελτιώνουν συνεχώς την δυνατότητά τους, να επεξεργάζονται αλλά και να παράγουν πληροφορίες – καμπυλότητες, αυξάνοντας τις δυνατότητές τους να κατανοήσουν το Σύμπαν. Αυτήν ακριβώς πρέπει να είναι και η προσπάθεια του ανθρώπινου βιοϋπολογιστή, να αυξάνει την δυνατότητά του να επεξεργάζεται και να παράγει όλο και ποιο σύνθετες πληροφορίες – καμπυλότητες ώστε κάποια στιγμή να ταυτιστεί με το Σύμπαν.





Η NASA μας χτύπησε την πόρτα αρκετές φορές τελευταία με ανακοινώσεις που αφορούν δείγματα μορφών ζωής στο σύμπαν. Τόσο συγκεκριμένα όσο και αόριστα. Τελικά κάτι καινούργιο και σημαντικό υπάρχει;


Η σύγχρονη επιστημονική σκέψη σε επίπεδο μαθηματικών πιθανοτήτων είναι σχεδόν σίγουρή ότι πρέπει να υπάρχει ζωή και σε άλλα σημεία του σύμπαντος. Οι ανακαλύψεις όμως της NASA αναφέρονται σε πιθανή ανίχνευση «συνθηκών κάτω από τις οποίες θα μπορούσε να υπάρξει ζωή» και όχι στην ύπαρξή της


Tο αν υπάρχει ζωή στο Σύμπαν, είναι ένα πρόβλημα που δύσκολα μπορεί να μελετηθεί και να λυθεί, γιατί παρουσιάζει αρκετές ιδιομορφίες. Προκειμένου να την αναζητήσουμε στα πέρατα της Δημιουργίας, θα πρέπει να γνωρίζουμε πώς είναι δομημένη αυτή η μορφή ζωής. Aρχικά υποθέταμε ότι θα πρέπει να είναι βιολογικά όμοια με αυτήν της Γης. Γνωρίζουμε όμως τι σημαίνει ζωή, έστω και στο γήινο πεδίο; Eίναι η ζωή μια πολύπλοκη συναρμολόγηση ύλης ή υπάρχει και κάτι άλλο, μέσα και πάνω από αυτήν; Για παράδειγμα, ο βιοχημικός ορισμός της γήινης ζωής, ως ένα σύνολο νουκλεϊνικών οξέων, πρωτεϊνών και άλλων πιο σύνθετων μορίων είναι ουσιαστικά προσαρμοσμένος στα γήινα μέτρα. Άλλωστε, όπως αναφέρει σε άρθρο του (20 Iουλίου1997) ο αναπληρωτής καθηγητής Aστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης Λουκάς Bλάχος, «Στη μοντέρνα γλώσσα των μη-γραμμικών συστημάτων η ζωή είναι μια ξαφνική εμφάνιση οργάνωσης (τάξης) μέσα στο χάος, ένα φαινόμενο πολύ συνηθισμένο στα αριθμητικά μοντέλα πολύπλοκων συστημάτων».


Συνεπώς, τo πρόβλημα σήμερα θεωρείται πιο σύνθετο, εφ’ όσον όλοι πλέον αποδέχονται ότι πολύ πιθανόν η αναζητούμενη εξωγήινη ζωή να είναι βιολογικά διαφορετική από εκείνη της Γης. Tο δύσκολο αυτό πρόβλημα προσπαθεί να λύσει ένας νέος επιστημονικός κλάδος, η «Aστροβιολογία», η οποία έχει την ιδιαιτερότητα να ψάχνει να βρει κάτι που δεν γνωρίζει πώς και τι ακριβώς είναι. Tο πρόβλημα όμως της ζωής δεν έχει βρει την τελική του λύση. Mέσα σ’ ένα Σύμπαν διαρκών φυσικών εκπλήξεων, που ακόμα δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ούτε τη δομή ούτε τη φύση του, δεν μπορούμε να αρνηθούμε τη δυνατότητα ύπαρξης κάτι άλλου «έξω από την ύλη», που έχει τη δυνατότητα να την δημιουργεί και να της δίνει την ιδιότητα της ζωής. Τελικά όμως το πρόβλημα δεν είναι το να βρούμε ζωή στο Σύμπαν, αλλά αν θα φανούμε αρκετά λογικοί ώστε να μην την καταστρέψουμε πάνω στη Γη, επιδιώκοντας ικανοποίηση των μωροφιλοδοξιών μας σε οικονομικό, πολιτικό, θεολογικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο.









Ο Τραμπ, ο Κιμ, τα πυρηνικά, η κλιματική αλλαγή, σας «τρομάζουν»; Επίσης, πως βλέπετε όλη αυτήν την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης, τα ρομπότ, τα μικροτσίπ, την τάση της σύνδεσης ανάμεσα στον εγκέφαλό μας και την ψηφιακή εκδοχή του εαυτού μας, την «επιστήμη» του biohacking που προσεγγίζει το ανθρώπινο σώμα και, κυρίως, τον ανθρώπινο εγκέφαλο ως ένα ακόμη σύστημα που επιδέχεται μεγάλη βελτίωση. Πρόκειται για νέες χρήσιμες δυνατότητες ή για θρίλερ επιστημονικής φαντασίας;


Δεν με φοβίζει τίποτα, απλά συνειδητοποιώ ότι, αν τα υψηλά τεχνολογικά επιτεύγματα βρεθούν σε χέρια όντων που δεν έχουν ούτε κατά διάνοια κατακτήσει την ιδιότητα του Homo Sapiens οι ημέρες του ανθρώπινου πολιτισμού θα είναι ελάχιστες. Η εφιαλτική κοινωνία που περιγράφει ο Όργουελ θα αποτελεί τότε ένα ευχάριστο παραμύθι όπως «η χιονάτη και οι επτά νάνοι».


Αυτό όμως που με προβληματίζει περισσότερο είναι η αντίδραση πολλών συμπολιτών μας όταν προσπαθείς να τους ενημερώσεις για τις νέες τεχνολογικές εφαρμογές. Η αντίδρασή τους είναι «απογοητευτική» και περισσότερο απογοητευτική είναι όταν οι πολίτες αυτοί κατέχουν τίτλους και δυνατότητες παρέμβασης σε ευαίσθητους κοινωνικούς χώρους. Άμεσος στόχος των ανθρώπινων κοινωνιών πρέπει να είναι η διαμόρφωση μιας ανθρώπινης «Συνείδησης Ύπαρξης», ικανής να διαχειριστεί τα μελλοντικά τεχνολογικά προϊόντα χωρίς τις αμφιβολίες χρήσης τους. Επί τέλους πρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε το μέλλον αλλά με συνέπεια και γνώση, θάρρος και κουράγιο, να προσπαθήσουμε να το χτίσουμε, πέρα από προσωπικά συμφέροντα και ανθρώπινες μωροφιλοδοξίες. Ο αγώνας θα είναι πολύ σκληρός αλλά πρέπει να το διεξάγουμε χωρίς φόβους και αναστολές.





Για να κλείσουμε με κάτι αισιόδοξο. Λέτε πως η σύγχρονη επιστημονική γνώση δείχνει – συμμαχώντας με τη θεολογία – ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ, όσο κι αν θέλει η κουφάλα ο νεκροθάφτης. Θα μας το τεκμηριώσετε;


Η επιστήμη, άσχετα με όσα πιθανότατα συμβαίνουν, δεν μπορεί να αποτελεί προπαγανδιστικό μετερίζι ούτε της θεολογίας ούτε της κοινωνικής συγκρότησης. Πρέπει να προσπαθεί, με όσα μέσα διαθέτει, να αποκαλύπτει την συμπαντική αλήθεια. Τις επιστημονικά επιβεβαιωμένες όμως αλήθειες, δεν πρέπει να σταματήσουν να τις αντιμάχονται δογματικά, για καλό τους, όλοι οι –ισμοί.


Όσο για τον νεκροθάφτη. Κατανοούμε ότι η ταφή της ανθρώπινης ύλης αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση οικονομικής του επιβίωσης. Όμως εμείς πλέον γνωρίζουμε, και το αναλύσαμε στα προηγούμενα, ότι η υλική πραγματικότητα είναι μόνο μια στιγμιαία εικόνα, ένα στιγμιαίο γεγονός, ενός βιοϋπολογιστή. Γνωρίζουμε πλέον ότι πίσω από την εικονική ψευδαίσθηση της υλικής ανθρώπινης ύπαρξης, βρίσκεται η αιώνια, άχρονη, άρα αθάνατη, εξατομικευμένη μέσα στην συμπαντική ενότητα ύπαρξη, της πραγματικής «Φύσης» του «Ανθρώπου». Άρα καταλήγουμε σε συμφωνία με το λαϊκό απόφθεγμα: «όσο κι αν το θες, δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη».


Σημείωση: Πρωτοδημοσιεύτηκε στο http://www.tvxs.gr στις 30.5.2017
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΔΑΝΕΖΗ ΣΤΟ ΖΕΝΙΘ: https://zenithmag.wordpress.com/2011/12/27/%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%B7%CF%83/

ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ---ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ--ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ--ΣΟΦΙΑ ΒΛΑΧΟΥ-

ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

 Σύμφωνα με την Κβαντική θεωρία , σωματίδια και κύματα ενέργειας ταυτίζονται, γιατί στο υποατομικό επίπεδο, η ύλη δεν υπάρχει, αλλά έχει την τάση να υπάρξει. 

Ο φυσικός Τζών Γουίλερ είχε πει ότι, ο επιστήμονας «παρατηρητής» των φαινομένων γύρω από την έρευνα της ύλης και των σωματιδίων της, πρέπει να λέγεται «συμμέτοχος», διότι η κβαντική θεωρία μας αποκαλύπτει ότι όσο δεν παρατηρούμε κάτι, αυτό είναι ενέργεια, αν εστιάσουμε την προσοχή μας σ΄ αυτό, μεταμορφώνεται σε σωματίδιο.

 Ο Κόσμος μας οργανώνεται κάθε στιγμή από την παραμικρή μας σκέψη. Κάθε τι που έρχεται στην ζωή μας το έχουμε εμείς καλέσει. 

Είναι μέρος της μαγικής μας δύναμης από την οποία έχουμε αποκοπεί. Η δύναμη αυτή ονομάζετε Αθηνά. Η επίδραση του πνεύματος δημιουργεί πρώτα το ψυχικό σώμα και μετά το υλικό.

 Έτσι ή Αθηνά γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία με την έννοια της σκέψης για την δημιουργία του κόσμου, αλλά ή εμφάνισής της ως πάνοπλη, εκφράζει την ψυχή του κόσμου από τον χώρο του Σείριου. Ο Αξιώτης λέει ότι οι Έλληνες «πετούσαν» από τον Σείριο στην Γη, αφού «έφερναν» την ύλη (το σώμα τους) σε ενεργειακή μορφή , ώστε οι ταχύτητες που πετύχαιναν ήταν εκείνες του φωτός, χωρίς κανένα πρόβλημα βαρύτητας.

 Η βαρύτητα επιδρά στην μάζα . Όταν η ύλη (μάζα) γίνει ενέργεια, τότε η βαρύτητα μπαίνει στο περιθώριο. Αυτές οί ενέργειες αφορούν ψυχικές ικανότητες και δυνάμεις πού φέρουν και όλοι όσοι διαθέτουν προέλευση θεϊκού σπέρματος και Επίφυσης. 

Το «ιερό πέπλο» της Αθηνάς που μεταφερόταν κατά την τελετή της εορτής των Παναθηναίων, υπέκρυπτε την γνώση του ενεργειακού μορφογενετικού πεδίου. Οί παρθένες πού το κρατούσαν, υπονοούσαν την αδιαμόρφωτη και παρθένα αγνότητα και καθαρότητα του πεδίου πού ήταν έτοιμο για διαμόρφωση και δημιουργία. Εργάνη και Οργόνη , αποτελούν την ίδια κωδικοποιημένη αλήθεια του Αιθέρα, που έχει την ιδιότητα να μεταμορφώνει την ζωή από ενέργεια σε μορφή και από μορφή σε ενέργεια.

 Οι τέσσερις άκρες του πέπλου, δηλώνουν τα τέσσερα στοιχεία που δημιουργούν τα τρίγωνα των δεσμών της μορφής των όντων, ενώ το πέμπτο, αυτό που τους παρέχει την κίνηση να ενωθούν σε κάτι, είναι ο Αιθέρας.

 Και όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης , «κάθε σώμα συνίσταται από έναν διαφορετικό αριθμό τριγώνων». 

Και ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο» αναλύει πώς σχηματίζονται τα σώματα από τα τρίγωνα. Και ότι «Αυτές είναι λοιπόν οι αιτίες από τις οποίες δημιουργήθηκαν τα απλά και πρωταρχικά σώματα», και ακόμη, «Τα τρίγωνα κάθε ατόμου είναι φτιαγμένα από την αρχή με ικανότητα ζωής μέχρι ένα ορισμένο χρονικό όριο». 

Και εδώ υπάρχει μια βαθιά αλήθεια. Η Ζωή είναι Μαγεία. Μια συνεχείς μεταμόρφωση. Η μεταμόρφωση εμπεριέχει μέσα της το τέλος του ενός και την γέννηση ενός νέου.

 Στον κατέχοντα αυτήν την γνώση ο θάνατος δεν είναι το τέλος. 

Και εν τούτοις αυτή η γνώση εμπεριέχει την Πλατωνική επίγνωση της συνέχειας της Ιδέας. Γιατί όλα είναι μια πρωταρχική ιδέα. Η Ιδέα είναι Πληροφορία. Η Πληροφορία είναι ή Συνείδηση.

 Η Συνείδηση είναι το Πνεύμα. Είναι ή Αριστοτελική Εντελέχεια . 

Η αθανασία μιάς ανθρώπινης ιδέας, είναι ή διατήρηση της μνήμης μετά τον σωματικό θάνατο μέσω του πνευματικού σώματος. 

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Cheap Offers: http://bit.ly/gadgets_cheap

Φυσική vs Συστημική Ιατρική--@Eleonora Trelawny /miastala.com 2009 / με προσθήκες. Κωνσταντίνος Πίσιος, παθολόγος – ομοιοπαθητικός---Περιοδικό holistic life -- TERRAPAPERS

Φυσική vs Συστημική Ιατρική

Ήταν η αρχαία ελληνική ιατρική επιστημονική; Δεν υπάρχουν αυτοάνοσα ΠΟΤΕ η ζωή δεν θα στραφεί εναντίον της ζωής. Αλλά η ζωή για να ζήσει καταναλώνει ζωή. Ο Ιπποκράτης συμβούλευε «ψάχνετε τις αιτίες και τις αιτίες...
Ήταν η αρχαία ελληνική ιατρική επιστημονική;
Δεν υπάρχουν αυτοάνοσα ΠΟΤΕ η ζωή δεν θα στραφεί εναντίον της ζωής.
Αλλά η ζωή για να ζήσει καταναλώνει ζωή.
Ο Ιπποκράτης συμβούλευε «ψάχνετε τις αιτίες και τις αιτίες των αιτιών». Ο Πλάτων πίστευε πως ήταν τρέλα να θεραπεύεις το σώμα χωρίς το πνεύμα, ενώ ο Γαληνός είχε παρατηρήσει πως οι χαρούμενες γυναίκες παρουσιάζουν πολύ λιγότερους καρκίνους. Στις νεότερες εποχές, οι Heinroch και Walsh είχαν πιστοποιήσει πως οι στενοχώριες μπορούν να οδηγήσουν στον καρκίνο, ενώ ο Τσέχος Groddeck στα χρόνια του 1920 διατύπωσε πλήρη θεωρία για τα βάθη του υποσυνείδητου.

Ο Καναδός Seyle, πατέρας του όρου «στρες», απέδειξε στην δεκαετία του 1950 τον ρόλο της ψυχολογίας στην φυσιολογία του σώματος, ενώ ο Γάλλος ιατρός Laborit γύρω στο 1970 έκανε μεγάλο έργο πάνω στην θεμελιώδη σημασία που έχει για την εμφάνιση των ασθενειών η αδυναμία μας να αντιδράσουμε σε μία κατάσταση έντονου στρες. Την ίδια εποχή, ο συνάδελφός του Moirot απέδειξε πως ο καρκίνος είναι ψυχοσωματικού χαρακτήρα. Πολλοί άλλοι ιατροί και θεραπευτές ανά τον κόσμο έχουν αναπτύξει μεθόδους θεραπείας σωματικών ασθενειών βάζοντας σε τάξη τον ψυχισμό και το σθένος των ασθενών.

Πέρα από αυτές τις συγκλίσεις, η οικοδόμηση μιας επιστημονικής δομής με πλήρη θεωρία και εμπειρικές, καινοτομικές επιστημονικές αποδείξεις, δημιουργήθηκε από τον Γερμανό ιατρό Ryke Geerd Hamer στην περίοδο 1978 – 1986 και ανέτρεψε κυριολεκτικά την κατανόησή μας για τον μηχανισμό των ασθενειών και την ιατρική γενικότερα. Το οικοδόμημά του στηρίζεται σε θεμελιώδεις νόμους της φύσης που αναδύθηκαν προοδευτικά στην εξέλιξη των ειδών, είναι δηλαδή οντολογικά, στην βάση της ύπαρξής μας και στοχεύουν την επιβίωσή μας.

Ο βασικός στόχος του φυσικού ιατρού είναι η κατανόηση των αιτιών των ασθενειών και, όταν κρίνεται απαραίτητη η θεραπεία, να χρησιμοποιούνται όσο το δυνατόν περισσότερα φυσικά μέσα. Αφού το άτομο θεραπευτεί, επιδιώκεται η ανάπτυξη μιας υγιεινής διατροφής και ενός σωστού τρόπου ζωής. Βασική αρχή είναι η εμπιστοσύνη στην vis medicatix naturae, στην «Θεραπευτική Δύναμη της Φύσης».

Μετά από πολλούς αιώνες κατακτήσεων στην ιατρική, που οδήγησαν σε εντυπωσιακές προόδους κατά των ασθενειών που παλιότερα μάστιζαν την ανθρωπότητα, σήμερα η έρευνα έχει φτάσει σε σημείο αναγνώρισης των λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος σε μοριακό επίπεδο, με την βοήθεια της Βιοχημείας, της Φυσικής Ιατρικής και της Τεχνολογίας.

Παρόλα αυτά, ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά λύσεις σε θεραπείες που στηρίχθηκαν στην παρατήρηση και στην εμπειρία περασμένων εποχών στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή η συσσωρευμένη ανθρώπινη γνώση, επειδή έχει μεταφερθεί από γενιά σε γενιά, γίνεται επικίνδυνη αν χρησιμοποιηθεί ανεξέλεγκτα, όπως και η συστημική ιατρική άλλωστε. Αυτή η πολύτιμη ανθρώπινη γνώση μπορεί να αξιοποιηθεί μόνο κάτω από την αυστηρή επιστημονική μεθοδολογία, από τους ειδικούς του χώρου.

Η επιστροφή πολλών εκατομμυρίων ασθενών σε μεθόδους παραδοσιακής φυσικής ιατρικής δεν είναι τυχαία ούτε αδικαιολόγητη. Ο υπερσύγχρονος τρόπος αντιμετώπισης της νόσου και η «αυθεντία» των μηχανημάτων και των πολύπλοκων πανάκριβων διαγνωστικών μεθόδων, έχουν αντικαταστήσει πλήρως την κλινική εξέταση και την προσωπική επαφή με τον ιατρό, με αποτέλεσμα η θεραπευτική διαδικασία να είναι απρόσωπη, ψυχρή και να απέχει από τον ουσιαστικό ρόλο της ιατρικής, ως ανθρωποκεντρική επιστήμη.

Έτσι σήμερα μεγάλο ποσοστό των ασθενών στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία έχει δοκιμάσει μεθόδους φυσικής θεραπευτικής. Από μελέτη που έγινε στο Πανεπιστήμιο του Exeter προέκυψε ότι υπάρχουν περίπου 40.000 άτομα που ασκούν συμπληρωματικές και φυσικές μεθόδους θεραπείας, ενώ είναι κάπως λιγότεροι οι πτυχιούχοι παθολόγοι ιατροί. Τα Κρατικά Αμερικανικά Ινστιτούτα Υγείας εδώ και μια δεκαετία περίπου, διερευνούν συστηματικά ποιες από τις μεθόδους της φυσικής ιατρικής είναι αποτελεσματικές. Ακόμη, μεγάλα Αμερικανικά πανεπιστήμια, του επιπέδου του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, έχουν ιδρύσει τμήματα φυσικής ιατρικής.

Γίνεται πλέον φανερό ότι οι ιατρικές παρεμβάσεις της «επίθεσης» αμφισβητούνται και, όλο και περισσότερο, γίνεται αντιληπτή η αξία της Προληπτικής Ιατρικής, των διατροφικών αλλαγών και των αλλαγών στον τρόπο ζωής. Σε αυτό το σημείο πρέπει να εξετάσουμε το ρόλο των φυσικών θεραπειών, την αξία τους, τη σοβαρότητά τους, την αποτελεσματικότητα και την ασφάλειά τους. Θα πρέπει να διώξουμε τις προκαταλήψεις και τις «φοβίες» με τις οποίες αντιμετωπίζονται αυτές οι μέθοδοι και να μελετηθούν πιο αναλυτικά κάτω από το πρίσμα της σύγχρονης επιστήμης που μας δίνει τη δυνατότητα να τις ελέγξουμε και, τελικά, να τις αποτιμήσουμε, μακριά από σκοταδισμούς και δογματικές απόψεις.

Οι επιστήμονες έχουν στην κατοχή τους την τεχνολογία και είναι εμφανής η αναγκαιότητα να εκτιμήσουν την αξία των φυσικών θεραπειών. Αν και ο όρος «φυσικές θεραπείες» δεν χρησιμοποιούνταν μέχρι τον 19ο αιώνα, οι φιλοσοφικές του ρίζες μπορούν να εντοπιστούν πολύ πιο πίσω από τον Ιπποκράτη. Είναι ένα σύστημα το οποίο διατηρεί τον οργανισμό υγιή, και εμποδίζει την εμφάνιση ασθενειών.

Αν και είναι πολύ αποτελεσματικά όταν χρησιμοποιούνται σε οξείες περιπτώσεις τα φάρμακα και οι εγχειρήσεις, έχουν ταυτόχρονα πολλά αρνητικά και υπερβολικά πολλές αντενδείξεις. Οι φυσικοί ιατροί δεν περιμένουν την εμφάνιση και την εξάπλωση της ασθένειας, αλλά παίρνουν μέτρα πρόληψης. Όσο περισσότερο μελετώνται τα αίτια των φυσιολογικών προβλημάτων υγείας ανάλογα με την ηλικία του κάθε ατόμου, (στα πλαίσια της προσωπικής επικοινωνίας ιατρού-ασθενή κι όχι τα τυποποιημένα νοσοκομειακά συστήματα) γίνεται περισσότερο εμφανές το γεγονός ότι η φυσική ιατρική έχει περισσότερα να προσφέρει, αφού είναι γνωστό ότι με την ιατρική της φύσης ο άνθρωπος τόσους αιώνες έζησε επάνω στον πλανήτη.

Σε κάθε Α-ΣΘΕΝΕΙΑ (ακόμη και σε ατυχήματα) αυτός που χάνει ΣΘΕΝΟΣ είναι ο ασθενής. Αν η κατάσταση του είναι οξεία απαιτούνται οξείς δράσεις (χειρουργείο, φάρμακα κλπ) για να μην πεθάνει, όμως έτσι δεν αποκτά αυτό που δεν έχει δηλ. ΣΘΕΝΟΣ, απλώς αντιμετωπίζει μια επείγουσα κατάσταση για να μην πεθάνει. Πέραν τούτου, αν δεν αποκτήσει ΣΘΕΝΟΣ και δεν βρει την ΑΙΤΙΑ που το χάνει θα ασθενεί μέχρι θανάτου. Η επιστήμη των ανθρώπων είναι ανίκανη να το αντιμετωπίσει αυτό. Είναι κυριολεκτικά ανίκανη να προσφέρει στον ασθενή το ΣΘΕΝΟΣ που έχει χάσει, σε πλείστες δε περιπτώσεις του αφαιρεί ακόμη περισσότερο (εμβόλια, μόνιμα φάρμακα, νευροτοξίνες, αντικαταθλιπτικά κλπ).

Τώρα για να κάνω και τον σωστό διαχωρισμό, δεν είμαστε εναντίον της υγιούς (ΛΟΓΙΚΗΣ) ιατρικής, ούτε των φαρμάκων. Αλλοίμονο!!! Όλα είναι χρήσιμα (ακόμη και τα δηλητήρια) στις σωστές δόσεις, τον σωστό χρόνο και για τον σωστό λόγο. Όπως δεν γίνεται π.χ. νευροχειρουργική με διαλογισμό κι ομοιοπαθητική έτσι δεν απαιτούνται φάρμακα π.χ. για την κατάθλιψη και την αλλεργία (εκτός κι αν είναι οξεία η περίπτωση) κατόπιν η ομοιοπαθητική, ο βελονισμός, η βοτανολογία, η φυσική διαβίωση, η ζωντανή τροφή δύναμης και τα πρόσθετα κάνουν θαύματα, γιατί προθέτουν ΣΘΕΝΟΣ. Απαιτείται ΔΙΑΚΡΙΣΗ & ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ. Χαρακτηριστικά που ελάχιστοι άνθρωποι διαθέτουν σε χρήση.
Η Φυσική Θεραπεία είναι ο τρόπος της Φυσικής Ζωής
Κατά το πέρασμα των αιώνων, η φυσική ιατρική και η συστημική (αφύσικη) ιατρική φαινόταν σαν να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αλλά στην πραγματικότητα η μια συμπληρώνει την άλλη. Οι προϊστορικοί άνθρωποι πίστευαν πως οι ασθένειες είναι αποτελέσματα του θυμού των Θεών ή του Διαβόλου. Ο Ιπποκράτης, σπάζοντας αυτήν την αντίληψη, έγινε ο πρώτος Φυσικός Ιατρός που καταγράφτηκε στην Ιστορία. Ο Ιπποκράτης είπε κι ελάλησε «Είμαστε ό,τι τρώμε» Άρα τρώτε ψοφίμια, είστε ψοφίμια!!!
Ο Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης, μεγάλος Προσωκρατικός φιλόσοφος, λέγοντας ότι η ψυχή είναι αθάνατη, δεν πρωτοτυπεί, αφού την ίδια άποψη εκφράζουν και ο Θαλής, ο Ξενοφάνης, ο Ηράλκειτος, ο Εμπεδοκλής. Εκείνο που καταπλήττει είναι η αιτιολογία που δίδει ο φιλόσοφος για τον θάνατο. «Τους ανθρώπους διά τούτο απόλλυσθαι, ότι ου δύνανται την αρχήν τω τέλει προσάψαι» δηλ. «Γι’ αυτό πεθαίνουν οι άνθρωποι, διότι δεν μπορούν να προσάψουν την αρχή στο τέλος»
Ο Αλκμαίων έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα περνώντας από τα μονοπάτια του Πυθαγόρη, του Ηράκλειτου, του Πρωταγόρα. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να ενώσουν την αρχή με το τέλος, γι αυτό ασθενούν και πεθαίνουν. Δεν εννοούν οι φιλόσοφοι, την βρεφική με την ηλικία του γήρατος, όπως αφελώς ισχυρίζονται κάποιοι. Αυτό ανήκει στον γραμμικό χρόνο. Ο λόγος που οι άνθρωποι πεθαίνουν είναι γιατί δεν μπορούν να μαζέψουν ενώσουν, όλα τα παράλληλα κομμάτια της ψυχής τους. Για να μπορέσουν να ξεφύγουν από την φούσκα της δημιουργίας της ύλης, έξω από την φυλακή του Δημιουργού Θεού, στην Αχρονη κι Αμορφη Ενότητα. (Αυτό περιγράφεται εξαιρετικά στο ονειρικό διήγημα του Χ. Φ. Λαβκραφτ, «Το Ασημένιο Κλειδί» και «Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού»)
Ο Ιπποκράτης και οι μεταγενέστεροί του πίστευαν πως οτιδήποτε στη φύση έχει μια δυναμική σειρά κι έτσι έθεσαν ως στόχο των ιατρών την αντίληψη και ακολουθία της φυσικής αυτής σειράς. Χρησιμοποίησαν τον εξής όρο: vis medicatix naturae, που σημαίνει θεραπευτική δύναμη της φύσης, για να δηλώσουν την ιδιότητα του σώματος να αυτό-θεραπευτεί.
Η Φυσική Θεραπεία είναι ένας τρόπος ζωής, όπως και η ιδέα χρήσης διαφόρων φυσικών μέσων στην πρόληψη και αντιμετώπιση ανθρώπινων ασθενειών. Ο Benedict Lust άρχισε να χρησιμοποιεί τον όρο Φυσική Ιατρική το 1902, για να ονομάσει την εκλεκτική συλλογή της θεωρίας της Φυσικής Θεραπείας που θεώρησε ως το μελλοντικό πεδίο δράσης της φυσικής ιατρικής, και για να συμπεριλάβει ότι καλύτερο από τις σημερινά ονομαζόμενες θρεπτική θεραπεία, φυσική δίαιτα, φυτική ιατρική, ομοιοπαθητική, θεραπεία με ασκήσεις, υδροθεραπεία, ηλεκτροθεραπεία και μείωση του στρες.
Σε ένα από τα πολλά βιβλία που έχει εκδώσει «The principles, aim and program of nature cure» περιγράφει την Φυσική Ιατρική. Πραγματικά υπάρχει μια θεραπευτική δύναμη στη φύση, η έμφυτη ικανότητα των οργανισμών να αυτοθεραπεύονται. Η απορία που δημιουργείται είναι το κατά πόσον είναι καλύτερη η καταπολέμηση των ασθενειών με τη χρήση φαρμάκων, εμβολίων και ορών από τους προληπτικούς ιατρούς της μοντέρνας ιατρικής ή με τις ήπιες ενδογενείς και ευχάριστες δυνάμεις της φυσικής θεραπείας.
Η Φυσική Ιατρική αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ, στις αρχές του 20ου αιώνα, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930, όταν πολλοί παράγοντες βοήθησαν στη διαμόρφωση συνθηκών για τους ιατρούς, ώστε να ιδρυθεί και να καθιερωθεί ένας Οργανισμός που κατέχει το σύγχρονο πραγματικό μονοπώλιο στη φροντίδα της υγείας. Οι οργανισμοί αυτοί, αφού υποστηρίχτηκαν αρχικά από χημικές και φαρμακευτικές βιομηχανίες, οδήγησαν στο σταδιακό παραμερισμό των φυσικών ιατρικών σχολών.

Τα ιατρικά επαγγέλματα τελικά σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τις «ηρωικές» τους θεραπείες και τις αντικατέστησαν με πολύ αποτελεσματικότερες θεραπείες και περισσότερο τοξικές. Η επιστήμη της ιατρικής έγινε περισσότερο «ευφυής» και στον πολιτικό τομέα, χρησιμοποιώντας τεχνολογικές ανακαλύψεις στη χειρουργική που καθιερώθηκαν με τους παγκόσμιους πολέμους, ήταν ικανή να πείσει και τον λαό και τους πολιτικούς για την ανωτερότητα του συστήματός της, οδηγώντας στη θέσπιση νόμων που παραμέριζαν την αξιοπιστία των φυσικών συστημάτων υγείας.
Vis medicatix naturae – η θεραπευτική δύναμη της φύσης
Η δυνατότητα του σώματος να αυτοθεραπευτεί όταν του δίνεται η ευκαιρία, αποτελεί θεμελιώδη αρχή στην πρακτική της Φυσικής Ιατρικής. Η αυστηρή απόρροια αυτού, όπως ανέφερε κατά λέξη ο Ιπποκράτης είναι «να μην κάνεις κακό». Θα πρέπει να αποφεύγονται και πρακτικές που εξασθενίζουν την ικανότητα του σώματος για αυτοθεραπεία και θεραπείες που παρεμποδίζουν λειτουργίες του σώματος. Είναι περιττό να πούμε ότι αυτή η φιλοσοφία έχει και όρια και ότι μερικές φορές το σώμα χρειάζεται κάτι παραπάνω από απλή υποστήριξη. Ο στόχος των Φυσικών Ιατρών σε αυτές τις περιστάσεις είναι η χρήση όσο το δυνατόν λιγότερων φαρμάκων για να προκαλέσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτή η φιλοσοφική προσέγγιση, απαιτεί ένα ευρύ φάσμα διαγνωστικών και θεραπευτικών ικανοτήτων και εξηγεί τα εκλεκτικά ενδιαφέροντα του επαγγέλματος της φυσικής ιατρικής.
Οι φυσικοί ιατροί βλέπουν τη ζωή σαν κάτι παραπάνω από το σύνολο των βιοχημικών διαδικασιών και γνωρίζουν ότι το σώμα έχει μια αρχική εξυπνάδα που πασχίζει για την υγεία. Ο βιταλισμός υποστηρίζει ότι τα συμπτώματα που σχετίζονται με τις ασθένειες δεν προκαλούνται κατευθείαν από τους νοσογόνους παράγοντες, όπως τα βακτήρια, αλλά είναι αποτέλεσμα της ενδογενούς απόκρισης ή αντίδρασης στον παράγοντα αυτό και της προσπάθειας του σώματος να αυτοθεραπευτεί. Τα συμπτώματα είναι μέρος ενός «κατασκευαστικού» φαινομένου, που είναι η καλύτερη επιλογή του σώματος, ανάλογα με τις περιστάσεις. Κι έτσι, ο ρόλος του ιατρού είναι να βοηθήσει το σώμα στις προσπάθειές του και όχι να αντικαταστήσει με φάρμακα τις σωματικές ενέργειες.
Η υγεία θεωρείται κάτι παραπάνω από την απουσία της ασθένειας, είναι η Ζωτική Δυναμική Κατάσταση που επιτρέπει την ανάπτυξη του ατόμου και την προσαρμογή του στο περιβάλλον του. Η υγεία και η ασθένεια μπορούν να θεωρηθούν σαν μια φυσική συνέχεια, με τον θάνατο στη μια πλευρά και την πλέον ευνοϊκή λειτουργία στην άλλη. Ένας τυπικός άνθρωπος κατά την πορεία του στην ζωή, παρασύρεται από την καλή λειτουργία του οργανισμού του σε σταδιακές δυσλειτουργίες. Παρόλο που αυτή η πορεία θεωρείται ομαλή από την κοινωνία όσο αυξάνεται η ηλικία του ατόμου, αυτό δεν συμβαίνει στα άγρια ζώα ή στα λίγα τυχερά άτομα που ζουν στο ιδανικό περιβάλλον. Αυτό σημαίνει, έλλειψη άγχους και μόλυνσης, σωστή σωματική εξάσκηση και άφθονη φυσική τροφή. Ο θάνατος εξακολουθεί να είναι αναπόφευκτος, έρχεται όμως με την ύπαρξη της φυσικής φθοράς και φυσιολογικός, από γήρας κι όχι από εκφυλιστικές ασθένειες.
Ήταν η αρχαία ελληνική ιατρική επιστημονική;
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η ιατρική έγινε επιστημονική τον τελευταίο αιώνα. Επίσης έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι μόνο πρόσφατα γίνονται πειράματα και ότι οι ιατροί στην αρχαιότητα δεν έκαναν έρευνα και λειτουργούσαν μη επιστημονικά. Όλα αυτά όμως καταρρίπτονται από πλήθος ιστορικών μαρτυριών που καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο, κυρίως στην Αρχαία Ελλάδα. Και μόνο να σκεφτεί κανείς λογικά, δεν θα μπορούσε να ισχύει αυτό, αφού οι αρχαίοι Έλληνες ανακάλυψαν τις επιστήμες και ότι μια από αυτές θεωρούσαν την ιατρική.
Αφού η ιατρική ήταν επιστήμη στην αρχαία Ελλάδα, είναι αδιανόητο να μην είχαν δράσει οι αρχαίοι Έλληνες θεραπευτές με επιστημονικό τρόπο. Στη σύγχρονη εποχή, επιστήμονες θεωρούνται αυτοί που αποκτούν γνώση με βάση την επιστημονική μεθοδολογία. Αυτή βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, δηλαδή στην παρατήρηση, το πείραμα και τη λογική σκέψη. Για τους αρχαίους Έλληνες δεν αρκούσαν μόνο αυτά. Χρειαζόταν να βρεθεί και μια αρχή, ένας νόμος. Αυτό ήταν τόσο σημαντικό που δήλωναν πως “η αρχή είναι το ήμισυ του παντός”. Δηλαδή αν κάποιος ανακάλυπτε μια “αρχή” έναν “νόμο” είχε κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα προόδου.
Η ιατρική της αρχαίας Ελλάδας βασιζόταν σε αρχή. Ο Ιπποκράτης είχε γράψει στα βιβλία του ότι από καιρό οι ιατροί έχουν ανακαλύψει την αρχή με την οποία γινόταν η θεραπεία των ασθενειών. Όταν κάτι βασίζεται σε αρχή πάντα έχει επιστημονική βάση. Η επιστήμη της φυσικής για παράδειγμα, έχει και αυτή αρχές, όπως π.χ. το “Νόμο της βαρύτητας” που όλοι γνωρίζουμε.

Στην αρχαία ιατρική η βασική αρχή που ανακαλύφθηκε ήταν ο “Νόμος των Ομοίων”. Αυτός ο νόμος βασίστηκε σε εκατοντάδες χρόνια παρατηρήσεων των αρχαίων Ελλήνων θεραπευτών που με επιστημονικό τρόπο διαπίστωναν ότι «Δια τα όμοια νούσος γίγνεται και δια τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσούντων υγιαίνονται», δηλαδή: «Με τα όμοια ασθένεια γίνεται και με τα όμοια πάλι οι άρρωστοι γίνονται υγιείς». Βέβαια ο Ιπποκράτης μετέφερε όλη αυτή την αρχαία γνώση και επιστημονικοποίησε την Ομοιοπαθητική μέθοδο παρουσιάζοντας τον Νόμο των Ομοίων μαζί με παραδείγματα: «Τις πιο πολλές αρρώστιες τις γιατρεύει εκείνο ακριβώς που τις γεννά» Περί ιερής Νούσου, κεφ.21.

«Άλλος τρόπος είναι τούτος: Η ασθένεια προκαλείται από τα όμοια και θεραπεύεται με τη χορήγηση των ομοίων. Για παράδειγμα το ίδιο πράγμα προκαλεί τη στραγγουρία όταν δεν υπάρχει και τη θεραπεύει όταν υπάρχει». Αλλά δεν έφτανε όμως μόνο η παρατήρηση και η “αρχή”. Έγιναν πολλά πειράματα, πολλές δοκιμές μέχρι να καταλάβουν οι αρχαίοι ιατροί πώς μπορούν οι αδρανείς ουσίες της φύσης να δράσουν ως φάρμακα κι όταν κατάλαβαν πώς να φτιάχνουν φάρμακα, μέσω πειραμάτων διαπίστωναν στην πράξη σε ποιες περιπτώσεις μπορούσαν να βοηθήσουν τους ασθενείς. Βρέθηκε πλήθος βιβλίων, αγγείων, πλακών στα οποία αναφέρονται φάρμακα, σε ποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνταν και οι ευχαριστίες των ασθενών που έγιναν καλά.
Όσο για πειράματα, θα σας παρουσιάσω ένα πείραμα που έκανε ο Γαληνός για να διαπιστώσει αν ήταν αποτελεσματική η Θηριακή. Θηριακή ονόμαζαν ένα φάρμακο που χρησιμοποιούνταν στην Αρχαία Ελλάδα ως θεραπεία στα δαγκώματα φιδιών. Η θηριακή ήταν φάρμακο σύνθετο από πολλές ουσίες και δινόταν ως αντίδοτο στα δήγματα δηλητηριωδών ζώων, ερπετών, φιδιών, τα αποκαλούμενα ως θηρία εξ ου και η ονομασία τού φαρμάκου αυτού. Πρώτη φορά θεωρείται ότι παρασκευάστηκε για τον Έλληνα βασιλιά της Συρίας, Αντίοχο τον Γ’ (242 – 187 π.κ.ε.). Ο Γαληνός (2ος αι. μ.κ.ε.) περιγράφει στο έργό του “Προς Πίσωνα περί της θηριακής βιβλίον” τον έλεγχο που χρησιμοποίησε για να διαπιστώσει την αποτελεσματικότητά της.
Ο Γαληνός συνήθιζε να διενεργεί πειράματα για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την πραγματικότητα εκείνων που υποστήριζε. Ακολούθησε την ίδια τακτική της πειραματικής απόδειξης, “το κρίναι το φάρμακον θέλοντες” για να εξακριβώσει τη θεραπευτική δράση του φαρμάκου. Μάλιστα σημειώνει ότι μέχρι τότε δεν είχε ιστορηθεί περίπτωση ανθρώπου που να έχει πιεί το αντίδοτο θηριακή και να έχει πεθάνει από δήγματα φιδιών “ούτε γαρ τις δηχθείς ποτέ υπό των αναιρείν ειωθότων θηρίων ευθύς πιών την αντίδοτον αποθανών ιστόρηται”. Εφάρμοσε λοιπόν τη δοκιμασία για την αποτελεσματικότητα τού φαρμάκου “θηριακή” πάνω σε πειραματόζωα.
Συγκεκριμένα, ο Γαληνός γράφει ότι πήρε “αλεκτρύονες” κοκόρια, κι αφού σε μερικά εξ αυτών έδωσε τη θηριακή ενώ σε άλλα όχι, τα έφερε κοντά σε φίδια. Παρατήρησε ότι εκείνα στα οποία δεν τους είχε δοθεί να πιουν τη θηριακή αμέσως απεβίωσαν, “τα μεν ευθείας αποθνήσκει τα μη πιόντα” ενώ τα άλλα, πού είχαν πιει, άντεξαν και ήταν ισχυρά μετά το δάγκωμα των φιδιών “όσα δε πέπωκεν, ισχύει και μετά το δήγμα την ζωήν έχει”. Αυτή η απόδειξη ονομάζεται στην σημερινή εποχή “κλινικό πείραμα”.
Κλινικό πείραμα ή κλινική δοκιμή, ονομάζεται η πειραματική διάταξη στην οποία οι συμμετέχοντες χωρίζονται με τυχαίο τρόπο σε δύο ή περισσότερες ομάδες, μία από αυτές είναι η ομάδα ελέγχου και η άλλη είναι η πειραματική ομάδα. Στην πειραματική ομάδα χορηγείται το υπό έλεγχο φάρμακο και στην ομάδα ελέγχου χορηγείται ένα placebo (εικονικό φάρμακο) πανομοιότυπο με το ενεργό φάρμακο ή, εάν υπάρχει, το φάρμακο εκλογής για τη νόσο. Στη συνέχεια συγκρίνονται τα αποτελέσματα στις δύο ομάδες και φτάνουν σε συμπεράσματα για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του φαρμάκου.
Στην περίπτωση του Γαληνού, αυτός χρησιμοποίησε τα κοκόρια γι’ αυτή τη κλινική μελέτη. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί έκαναν εμπεριστατωμένες παρατηρήσεις, κλινική έρευνα και με βάση τη λογική σκέψη έφταναν σε συμπεράσματα τα οποία κατέγραφαν και δίδασκαν στις επόμενες γενιές, δηλαδή λειτουργούσαν επιστημονικά χιλιάδες χρόνια πριν.
Θεραπευτικά πεδία της Φυσικής Ιατρικής
Μερικοί ειδικοί ορίζουν συγκεκριμένα πεδία θεραπείας, που συμπεριλαμβάνουν τα εξής:
Διατροφή: η κλινική διατροφή ή η χρήση της δίαιτας ως θεραπεία, υπηρετεί τη Φυσική Ιατρική. Υπάρχει ένα μεγάλο γνωστικό υπόβαθρο που υποστηρίζει τη χρήση φυσικών προϊόντων και θρεπτικών συμπληρωμάτων διατροφής που στοχεύουν στην ενδυνάμωση της υγείας και στην αντιμετώπιση της ασθένειας. Πολλές συνήθεις παθήσεις όπως αρθριτικά, οστεοπόρωση, διαβήτης (τύπου 2), κατάθλιψη, έκζεμα, υπέρταση και σπαστική κολίτιδα, μπορούν να αντιμετωπισθούν ικανοποιητικά με την λήψη διαιτητικών μέτρων.
Χρήση Βοτάνων: τα φυτά έχουν χρησιμοποιηθεί για ιατρικούς σκοπούς από την αρχαιότητα. Με την ανάπτυξη της φαρμακοβιομηχανίας κατά τον 20ο αιώνα, τα φυτικά φάρμακα παραμερίστηκαν (παρόλο που πολύ μεγάλο ποσοστό των φαρμάκων προέρχονται ή περιέχουν φυτικά συστατικά). Σήμερα όμως επανεκτιμούνται οι φαρμακευτικές ιδιότητες των φυτών. Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει την πλήρη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα φυτά ενισχύουν την υγεία και αποκαθιστούν την ισορροπία του οργανισμού σε περίπτωση ασθένειας. Πλήθος ιατρών εξειδικεύεται στη βοτανολογία και ασχολείται με την ιστορική χρήση του κάθε φυτού καθώς και με τους μοντέρνους φαρμακευτικούς μηχανισμούς.
Ομοιοπαθητική: ο όρος ομοιοπαθητική έχει προέλθει από τις ελληνικές λέξεις όμοιος και πάθος. Η ομοιοπαθητική είναι ένα σύστημα φαρμάκων που θεραπεύει την ασθένεια με διαλύματα, δραστικούς παράγοντες ή φάρμακα, τα οποία παράγουν τα ίδια συμπτώματα με την ασθένεια, όταν δίνονται σε έναν υγιή άνθρωπο. Το «όμοιο θεραπεύει όμοιο». Αυτή η αρχή αναγνωρίστηκε πρώτα από τον Ιπποκράτη, που παρατήρησε ότι τα βότανα, δοσμένα σε μικρές δόσεις, θεραπεύουν τα ίδια συμπτώματα που προκαλούν όταν δίνονται σε τοξικές δόσεις. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα προέρχονται από μια ποικιλία φυτών, μεταλλικών στοιχείων και βιοχημικών ουσιών.
Βελονισμός: ο βελονισμός είναι ένα αρχαίο κινέζικο σύστημα ιατρικής, το οποίο συνιστάται στη διέγερση συγκεκριμένων σημείων του σώματος, για να ελέγξει την ροή της ζωτικής ενέργειας μέσω μονοπατιών που ονομάζονται meridians. Τα σημεία του βελονισμού μπορούν να διεγερθούν με την εισχώρηση και απόσυρση βελονών, με ζεστές κομπρέσες, μασάζ, λέιζερ και ηλεκτρικά μέσα ή με έναν συνδυασμό όλων αυτών. Ο κινέζικος βελονισμός προβάλλει ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο βελονισμού και γνώσεις του ασιατικού συστήματος ιατρικής που περιέχει το yin and yang, τα πέντε στοιχεία της φύσης, σημεία και μονοπάτια βελονισμού, καθώς και μια μέθοδο διάγνωσης και διαφοροποίησης ασθενειών που διαφέρουν από αυτές της Δυτικής Ιατρικής.
Υδροθεραπεία: η υδροθεραπεία μπορεί να οριστεί ως η χρήση νερού σε όλες του τις μορφές (ζεστό, κρύο, πάγος, ατμός κτλ) και σαν μέθοδος επιθέματος (σάουνα, ντους, ποδόλουτρο κτλ) για την διατήρηση της υγείας ή την καταπολέμηση ασθενειών. Είναι μια από τις παλιότερες μεθόδους θεραπείας. Την υδροθεραπεία ακολουθούσαν για την θεραπεία ασθενειών και τραυματισμών από πολλούς λαούς, συμπεριλαμβανομένων των Αρχαίων Αιγυπτίων, Ελλήνων και Κινέζων.
Φυσική Ιατρική: η φυσική ιατρική αναφέρεται στη χρήση φυσικών μέτρων στη θεραπεία του ατόμου. Συμπεριλαμβάνει τη χρήση εξοπλισμού φυσιοθεραπείας, όπως ο υπέρηχος, η διαθερμία, η ηλεκτροθεραπεία και άλλες ηλεκτρονικές τεχνικές, θεραπευτικές ασκήσεις, μασάζ, μαλάξεις και υδροθεραπεία.
Η θεραπευτική προσέγγιση του φυσικού ιατρού κινείται σε δύο βασικά επίπεδα: να βοηθήσει τους ασθενείς να θεραπευτούν μόνοι τους και να τους πληροφορήσει ώστε να διαμορφώσουν ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής. Η τυπική πρώτη επίσκεψη σε ένα τέτοιο ιατρό διαρκεί 2-5 ώρες. Ο στόχος είναι ο ιατρός να μάθει όσο περισσότερα γίνεται για τον ασθενή, χρησιμοποιώντας το ιστορικό του και διάφορες διαγνωστικές εξετάσεις. Συμπεριλαμβάνονται επίσης πληροφορίες για τον τρόπο ζωής του ασθενή. Από τη στιγμή που έχει κατανοηθεί πλήρως η υγεία και η ασθένεια, ο ιατρός και ο ασθενής συνεργάζονται ώστε να ορισθεί το καταλληλότερο πρόγραμμα για την θεραπεία.
Η μόρφωση του Φυσικού Ιατρού είναι εκτενής. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που ακολουθεί είναι παρεμφερές με αυτού της κλασσικής ιατρικής, με βασική διαφορά στο θέμα της θεραπείας. Έτσι οι σπουδές της φυσικής ιατρικής απαιτούν 4 ή και περισσότερα χρόνια. Κατά τα δύο από αυτά, δίνεται η μεγαλύτερη έμφαση στις βασικές πτυχές του επαγγέλματος, όπως η ανατομία, η φυσιολογία, η βιοχημεία, η παθολογία και η μικροβιολογία. Τα δύο επόμενα έτη αφιερώνονται στις κλινικές μελέτες της διάγνωσης και της θεραπείας. Παρόλο που οι καθιερωμένες διαγνωστικές τεχνικές διδάσκονται, αυτό που κάνει το πρόγραμμα μοναδικό είναι η έμφαση στην προληπτική διάγνωση, που εμπεριέχει την ανάλυση της διατροφής, τη βοτανολογία, την ομοιοπαθητική, το βελονισμό, την ηλεκτροθεραπεία, την προσαρμογή του τρόπου ζωής του ανθρώπου από μηχανιστικό σε φυσιολογικό.
Το μέλλον της Φυσικής Ιατρικής
Έχω βρεθεί μπροστά σε ιατρό, που σε ασθενή με προβλήματα στο γαστρεντερικό μετά από επέμβαση του είπε, «μετά από μια εβδομάδα μπορείς να τρως ότι θέλεις» κι έμεινα εμβρόντητη. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι στην ιατρική· δεν διδάσκεται η διατροφή σε σχέση με την υγεία, γι’ αυτό ακούς· αν πρόκειται να μιλήσουν για διούρηση π.χ. να λένε «πίνε πολύ νερό» κι όχι να πίνεις διουρητικά βότανα. Ευνόητος ο λόγος που το κάνουν αφού οι «ιατρικοί επισκέπτες» καθορίζουν το τι θα σου πουν και γιατί. Μόνο που το πολύ νερό ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ.
Είναι προφανές ότι η Φυσική Ιατρική είναι το μέλλον της ιατρικής δραστηριότητας, αφού είναι ισχυρά συνδεδεμένη με το απώτερο παρελθόν. Παρόλο που έχει εκφραστεί επανειλημμένα η δογματική θέση ότι η Φυσική Ιατρική δεν είναι βασισμένη σε επιστημονικά τεκμηριωμένες μελέτες, κατά τις τελευταίες δεκαετίες η χρήση των φυσικών φαρμάκων υποστηρίζεται όλο και περισσότερο στην επιστημονική βιβλιογραφία. Η επιστήμη και η Ιατρική διαθέτουν την τεχνολογία που απαιτείται ώστε να εκτιμηθεί η δύναμη της Φυσικής Ιατρικής. Όλο και περισσότεροι φαρμακευτικοί οργανισμοί ενισχύουν την ιδέα της Φυσικής Ιατρικής και ασπάζονται τους τρόπους αντιμετώπισης των ασθενειών που προαναφέρθηκαν. Τα σημάδια είναι ενθαρρυντικά και η Φυσική Ιατρική υπόσχεται μελλοντική αντιμετώπιση θανατηφόρων ασθενειών όπως το AIDS, ο διαβήτης, η λευχαιμία, αρκεί να της δοθεί η δυνατότητα πέρα από πατενταρίσματα και κέρδη.
ΠΑΝΤΑ ΥΓΙΗΣ
Αυτό που δεν σου αρέσει υπάρχει ήδη μέσα σου. Άλλαξε μέσα σου και θα αλλάξει και το περιβάλλον σου (αυτό που σε περί – βάλλει). Αν προσπαθείς να αλλάξεις το εξωτερικό γίγνεσθαι είναι σαν να προσπαθείς να αλλάξεις την εικόνα στην τηλεόραση του σπιτιού σου. Απλώς δεν γίνεται. Ο μοναδικός που έχεις πρόσβαση για να αλλάξεις είναι ο εσωτερικός σου κόσμος, τίποτε άλλο. Γι’ αυτό γελάω με τους τυπάκους που προσπαθούν με διαδηλώσεις και υπογραφές να αλλάξουν κάτι έξω από αυτούς, μοιάζουν με την μαριδούλα που θέλει να αλλάξει τα βάθη του ωκεανού!!!! Γι’ αυτό λέξεις και δράσεις σε συλλογικότητες, διαδηλώσεις, ψηφίσματα, ομάδες κι ομαδούλες είναι απλά το τυράκι στην φάκα του Άρχοντα Θεού. Το τυράκι το βλέπεις … την φάκα δεν βλέπεις, αλλά ό,τι δεν βλέπεις δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
@Eleonora Trelawny /miastala.com 2009 / με προσθήκες.
Κωνσταντίνος Πίσιος, παθολόγος – ομοιοπαθητικός

Περιοδικό holistic life

«Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»-Συνέντευξη του καθηγητή Μάνου Δανέζη, στο περιοδικό: «Τοπεριοδικό»--ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ

---

«Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου» Posted: 16 May 2017 03:51 AM PDT υνέντευξη του καθηγητή Μάνου Δανέζη, στο περιοδικό:  «Τοπεριοδικό» Κύριε Δανέζη πιστεύετε ότι ο δυτικός κόσμος καταρρέει; Σήμερα, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, οι δυτικές κοινωνίες διέρχονται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τη διεθνή οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα. Όπως είναι φανερό η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών. Πίσω από την καταρρέουσα οικονομική δομή, σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, βρίσκεται ένας καταρρέον πολιτισμός και ομάδες ανθρώπων που την υπηρετούν. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αυτής της κατάρρευσης είναι η εγκατάλειψη των αρχών της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος, δηλαδή των βασικών στοιχείων δόμησης του πολιτισμού μας. Η συλλογικότητα έχει αντικατασταθεί από την ιδιώτευση, την υποκειμενικότητα, την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό. Με τον τρόπο αυτό η κοινωνία χάνει τη συνοχή της και αυτοδιαλύεται σε ένα σύνολο συγκρουόμενων ατόμων. Το εγώ αντικαθιστά το εμείς. Το είμαι αντικαθίσταται από το έχω. Με τον τρόπο αυτό ο δυτικός πολιτισμός από κοινωνικός, μετατρέπεται σε εξατομικευμένο, υστερόβουλο, ωφελιμιστικό και συν τω χρόνω φθείρεται, διαφθείρεται, και καταρρέει. Δυστυχώς, η ιστορία διδάσκει ότι όλοι οι πολιτισμοί του παρελθόντος κατέρρευσαν, μέσα σε τραγικές ωδίνες, χωρίς οι διεφθαρμένες κοινωνικές δομές να το αντιλαμβάνονται και χωρίς να είναι έτοιμες να τους αντικαταστήσουν με κάτι καλύτερο. Την πολιτισμικά μεταβατική περίοδο που διανύουμε, ελπίδα και προσπάθειά μας πρέπει να είναι η δημιουργία όλων των αναγκαίων συνθηκών προκειμένου η ιστορία να μην επαναληφθεί και η πολιτισμική μετάβαση, η οποία είναι ήδη δρομολογημένη, να γίνει ομαλά χωρίς τις τραυματικές εμπειρίες άλλων ιστορικών περιόδων. Όπως διαπιστώνετε, ένα πολιτισμικό ρεύμα εκφράζει βασικά την εκάστοτε προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει και να ελέγξει τους φόβους του. Τι φοβόμαστε σήμερα και πως μπορούμε να το ξεπεράσουμε; Ένα βασικό και επιτακτικό ανθρώπινο συναίσθημα είναι ο «φόβος», ο οποίος δημιουργείται από την έννοια της «ανάγκης». Σκοπός και αίτιο της ανάπτυξης ενός πολιτισμικού ρεύματος είναι η προσπάθεια μιας κοινωνίας να ξεπεράσει και να ελέγξει συλλογικά τρεις βασικές ομάδες φόβων, οι οποίοι βρίσκονται σε άμεση σχέση και συνάρτηση με τριών ειδών πραγματικά και πρακτικά γεγονότα. Ο πρώτος φόβος είναι ο φόβος της φυσικής ανθρώπινης επιβίωσης, ο δεύτερος είναι ο φόβος της βίαιης δράσης του φυσικού περιβάλλοντος και τέλος ο μεταφυσικός φόβος, δηλαδή ο φόβος που προκαλούν κάποια γεγονότα τα οποία ξεφεύγουν από το πλαίσιο μιας λογικής ερμηνείας, η οποία θα είχε τη βάση της στην εμπειρία των ανθρώπινων αισθήσεων, όπως ο θάνατος. Προκειμένου ο άνθρωπος να κατασιγάσει αυτές τις τρεις ομάδες φόβων δημιούργησε αντίστοιχα, τα «κοινωνικά συστήματα» από τα οποία προήλθαν τα «πολιτικά συστήματα», την «επιστήμη» η οποία σε κάποιες περιπτώσεις μετασχηματίζεται σε «τεχνολογία». και τέλος τη «θεολογία», η οποία αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η δημιουργία της έννοιας της «θρησκείας». Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκαν οι βασικοί τρεις πυλώνες ενός πολιτισμικού ρεύματος. Στο πλαίσιο αυτών των τριών πολιτισμικών πυλώνων αναπτύσσονται  ανθρώπινες διοικητικές δομές οι οποίες, όλες μαζί, αποτελούν αυτό το οποίο ονομάζουμε «κοσμική εξουσία». Όπως γίνεται φανερό, αυτό που οδηγεί σε κατάρρευση έναν πολιτισμό δεν είναι η φιλοσοφική βάση τους, αλλά οι φιλοδοξίες, ο δογματισμός και η διαφθορά, των ανθρώπων που συγκροτούν τις διοικητικές δομές τους. Όμως, όταν οι διοικητικές δομές των πολιτισμικών πυλώνων διαφθαρούν, οι πολιτισμικοί πυλώνες και ο πολιτισμός γενικότερα καταρρέουν, αφήνοντας τους ανθρώπινους φόβους να γιγαντωθούν εκ νέου. Τότε δημιουργείται η αναγκαιότητα δημιουργίας ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος το οποίο θα πρέπει να είναι ικανό να κατασιγάσει τους νέους ανθρώπινους φόβους. Όμως μια κοινωνία που κυριαρχείται από υπέρμετρους φόβους, είναι μια υποταγμένη κοινωνία, ανίκανη να αντιδράσει λογικά και ήρεμα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της. Μια φοβισμένη κοινωνία κυριαρχείται από την αίσθηση του πανικού, της οργής, της ανεξέλεγκτης βίας. Μια φοβισμένη κοινωνία είναι μια εύκολα χειραγωγούμενη κοινωνία. Το γιγάντωμα των αναγκών και των φόβων μας, μας στερεί το υπέρτατο ανθρώπινο αγαθό, την ελευθερία μας. Σήμερα πλέον κατανοούμε γιατί ο δυτικός πολιτισμός, μας δημιούργησε έναν καταιγισμό πλαστών και άχρηστων αναγκών. Όχι για να μας κάνει πιο ευχάριστη τη ζωή. αλλά επειδή αυξάνοντας τις ανάγκες μας, γιγάντωνε πλαστά τους φόβους μας. Μας έκανε υποταγμένους και εύκολα χειραγωγούμενους. Ας αντιδράσουμε από σήμερα. Ας ελαχιστοποιήσουμε τους φόβους μας ελαχιστοποιώντας τις πλαστές ανάγκες μας, αντικαθιστώντας τις έννοιες του «αμοιβαίου συμφέροντος» και της περιστασιακής «ελεημοσύνης» με το μόνιμο αίσθημα της ανθρώπινης αλληλεγγύης Η αλλαγή της πολιτισμικής συγκρότησης θα επιτευχθεί ειρηνικά και αναίμακτα, αν και όταν αντιληφθούμε την αναγκαιότητα μιας εσωτερικής μας αναμόρφωσης. Η πνευματική και συνειδησιακή συγκρότηση των πολιτών καθορίζει την ποιότητα της Πολιτείας και η ποιότητα της Πολιτείας, τον πολιτισμό που αυτή θα συγκροτήσει. Η μεγάλη πολιτισμική αλλαγή θα αρχίσει να γίνεται μια ειρηνική πραγματικότητα μόνο όταν κάνουμε την αγωνία μας, τον δικαιολογημένο κοινωνικό θυμό μας και το αίσθημα της εκδίκησης, αξιοπρέπεια, δουλειά, γνώση, υπευθυνότητα, συλλογικότητα. Μιλάτε για μια επιστημονική επανάσταση συνδεδεμένη με ένα καινούργιο πολιτισμικό ρεύμα, το οποίο μπορεί να αλλάξει το σύγχρονο κόσμο. Τι «ευαγγελίζεται» το ρεύμα αυτό και που συνίσταται η νεωτερικότητά του, το καινούργιο; Ένα θεμελιώδες ερώτημα είναι το με ποιόν τρόπο επιδρά το περιεχόμενο της επιστημονικής σκέψης στις δομές ενός πολιτισμικού ρεύματος; Αρχικά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι θετικές επιστήμες και σε προέκταση ο πυλώνας της επιστήμης, δεν θεμελιώνονται πάνω σε πειραματικά αποδεδειγμένες έννοιες, όπως αφήνουμε πολλές φορές να εννοηθεί. Οι βάσεις των θετικών επιστημών είναι οι έννοιες της «ύλης», του «χρόνου», και του «χώρου». Όμως οι έννοιες αυτές, όπως γνωρίζουμε, δεν είναι ούτε χειροπιαστές ούτε αντικειμενικά προσδιορισμένες αλλά, φιλοσοφικά κατηγορούμενα προσδιοριζόμενα με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικές εποχές από διαφορετικούς πολιτισμούς. Το πολύ σημαντικό όμως είναι ότι, οι έννοιες αυτές δεν αποτελούν τη βάση μόνο του πυλώνα της επιστήμης ενός πολιτισμικού ρεύματος αλλά και των άλλων δύο πυλώνων του, εκείνων της θρησκευτικότητας και της κοινωνικής φιλοσοφίας. Επακόλουθο αυτού του γεγονότος είναι ότι, αν ανατραπεί το εννοιολογικό περιεχόμενο των εννοιών της «ύλης», του «χρόνου» και του «χώρου» καταρρέει ολόκληρο το πολιτισμικό οικοδόμημα μιας κοινωνίας. Η ανατροπή αυτή είναι προνόμιο των θετικών επιστημών και έχει επιτευχθεί από την σύγχρονη επιστημονική σκέψη. Ως εκ τούτου, η ανατροπή και η αλλαγή του δυτικού πολιτισμικού ρεύματος είναι ζήτημα χρόνου. Η μεγάλη αυτή επιστημονική επανάσταση, που θα σχηματοποιήσει σε νέες βάσεις τις κοινωνικές διοικητικές δομές, στηρίζεται σε δύο νέες βασικές αλήθειες, επιστημονικά τεκμηριωμένες τόσο θεωρητικά όσο και πειραματικά. Η πρώτη αλήθεια αναφέρεται στην αποκάλυψη του τι είναι στην ουσία αυτό το οποίο ονομάζουμε αντικειμενική πραγματικότητα και σε προέκταση, τι είναι αυτό το οποίο ονομάζουμε ύλη η οποία αποτελεί το θεό του καταρρέοντος πολιτισμικού ρεύματος, στον βωμό της οποίας αλλά και των παραγώγων της, πολλές φορές θυσιάζουμε ακόμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η σύγχρονη επιστημονική σκέψη, μέσω της πειραματικής διαδικασίας, γνωρίζει πλέον ότι η αισθητή υλική πραγματικότητα αποτελεί μια ψευδαίσθηση της ανθρώπινης φυσιολογίας, η οποία δημιουργείται μέσα σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου με την βοήθεια των αισθητηρίων οργάνων μας. Η υλική πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα matrix. Σύμφωνα με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας η υλική συμπαντική πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά «η προβολή (το είδωλο, το καθρέφτισμα) όσων υπάρχουν στο πραγματικό τετραδιάστατο μη Ευκλείδειο και αθέατο Σύμπαν πάνω σε έναν ψεύτικο τρισδιάστατο και Ευκλείδειο χώρο που φτιάχνουν πλαστά οι αισθήσεις μας». Τον χώρο αυτό η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας ονομάζει χώρο Minkowski. Η δεύτερη επιστημονική αλήθεια στην οποία θα στηριχθεί το νέο πολιτισμικό ρεύμα είναι ή έννοια της ολικότητας. Το Σύμπαν της σύγχρονης επιστήμης είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν μερίζεται, ούτε αποτελείται από μέρη. Η αίσθηση των εξατομικευμένων αντικειμένων και μορφών δεν αποτελεί παρά μια νέα πλάνη η οποία στηρίζεται σε μια ιδιομορφία, βασικά, της όρασής μας αλλά γενικότερα της εγκεφαλικής μας συγκρότησης. Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι Ένα. Μια απέραντη ενιαία, και αδιαίρετη ενότητα. Μέσα σε αυτή την ενότητα χάνεται η έννοια της εξατομίκευσης της προσωπικής ύπαρξης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ευτυχή το μέρος, αν πάσχει το όλον. Η ευτυχία των μερών μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευτυχίας του συνόλου. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε μια κοινωνική φιλοσοφία του «εμείς» και του «είμαι» καταργώντας την κοινωνική φιλοσοφία του «εγώ» και του «έχω». Συγχρόνως, το θεώρημα δράσης αντίδρασης μας διδάσκει ότι, μέσα σε ένα ενιαία και αδιάσπαστη συμπαντική ουσία, κάθε κακή δράση μας πάνω στο μέρος, δημιουργεί την ενστικτώδη αντίδραση του συνόλου πάνω σε μας. Με λίγα λόγια ότι κάνουμε το εισπράττουμε πολλαπλάσια από κάθε γωνιά της συμπαντικής ενότητας. Τέλος η έννοια της συμπαντικής αδιαίρετης ενότητας δημιουργεί μια νέα περιβαλλοντική συνείδηση εφόσον, η φύση είναι ένα μέρος του όλου και κάθε δράση μας εναντίον της σημαίνει δράση ολόκληρης της δημιουργίας εναντίον μας. Δηλαδή λέτε πως ο,τιδήποτε αντιλαμβανόμαστε γύρω μας είναι ψευδές; Είναι matrix; Ό,τι μάθαμε είναι λάθος; Ότι μάθαμε μέχρι σήμερα μας βοήθησε να δημιουργήσουμε όλα όσα χρειάζονταν για να αναπτύξουμε τον σημερινό δυτικό πολιτισμό. Δεν ήταν λάθος αλλά περιορισμοί της αλήθειας μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ανθρώπινης φυσιολογίας και δογματικής. Όπως ανέφερε και ο Δημόκριτος: «Yπάρχουν δύο είδη γνώσης, η μία μέσω των αισθήσεων και η άλλη μέσω της διάνοιας. Από αυτές, εκείνη που αποκτάται μέσω της διάνοιας την αποκαλεί γνήσια, αποδίδοντάς της αξιοπιστία για την εκφορά σωστής κρίσης, ενώ εκείνη που αποκτάται μέσω των αισθήσεων την ονομάζει νόθα, μην αναγνωρίζοντάς της το αλάθητο για τη διάγνωση του αληθινού. Λέγει κατά λέξη, «υπάρχουν δύο μορφές γνώσεις, μία γνήσια και μία νόθα. Στη νόθα ανήκουν όλα τα παρακάτω, η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση, η αφή. Η άλλη μορφή γνώσης είναι γνήσια, που είναι ξέχωρη από αυτή». Η σύγχρονη επιστημονική γνώση έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη γνώση που αποκτάται μέσω της διάνοιας και πάνω σε αυτήν δομεί το Νέο Πολιτισμικό Ρεύμα. Ποια είναι κατά τη γνώμη σας, η επίδραση όλων των σύγχρονων επιστημονικών θεωριών στη νέα δομική συγκρότηση των δυτικών κοινωνιών; Μια κοινωνία, η οποία έχει συνειδητοποιήσει τους προηγούμενους φυσικούς  κανόνες, αναγνωρίζει ως βασική αξία της την «ελευθερία» στo πλαίσιo της ενότητας. Μέσο κατάκτησης της ελευθερίας αποτελεί η πνευματικότητα. Αποτέλεσμα της προηγούμενης διαπίστωσης είναι ότι πρώτη και βασική επιδίωξη του ανθρώπου πρέπει να είναι η διασφάλιση και επέκταση της πνευματικότητάς του. Αυτό όμως που θα πρέπει να διευκρινιστεί είναι ότι το πνεύμα δεν αποτελεί ένα ανεξάρτητο φιλοσοφικό κατηγόρημα, αλλά μια άλλη έκφραση της έννοιας της ελευθερίας. Πνευματικός άνθρωπος είναι ο ελεύθερος και κοινωνικοποιημένος άνθρωπος. Πνευματικότητα δεν σημαίνει εξαΰλωση αλλά απελευθέρωση. Η επιστήμη δίνει τα όπλα προκειμένου να συγκροτήσουμε έναν νέο ουμανιστικό πολιτισμό. Όμως οι κοινωνικές εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί προς μια στρεβλή κατεύθυνση Ως εκ τούτου δεν υπάρχει παρά μόνο μια διέξοδος από την κρίση, η συνειδητοποίηση της ανάγκης μιας εσωτερικής προσωπικής μας αναμόρφωσης, Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει ως βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα την αναμόρφωση των καθιερωμένων θεσμών και μακροπρόθεσμα την κατάρρευση της σημερινής οικονομίστικης λογικής και την ανάπτυξη ενός νέου Ουμανιστικού Πολιτισμού. Έτσι είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι, η επανάσταση η οποία ήδη συντελείται στους τομείς της ενέργειας, της τεχνολογίας, της οικογενειακής ζωής, τις σχέσεις των δύο φύλων, του τομέα της επικοινωνίας, θα έχει ως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, μια πολιτική και πολιτιστική έκρηξη, για την οποία πρέπει όλοι να είμαστε προετοιμασμένοι. Η προετοιμασία όμως αυτή δεν είναι εύκολη εφόσον προσκρούει σε μια στρεβλά και εγωιστικά αναπτυγμένη αίσθηση του «δημόσιου και οικονομικού συμφέροντος». Παρόλα αυτά, όσο δύσκολο και αν είναι, το πρώτο βήμα του Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος πρέπει να γίνει τώρα. Είναι επιτακτική ανάγκη, το συντομότερο δυνατόν, να αντικατασταθεί ο πολιτισμός του Homo Sapiens, του σοφού ανθρώπου των πολέμων του αίματος και των καταστροφών, από τον ουμανιστικό πολιτισμό του Homo Universalis, του Συμπαντικού ανθρώπου, που τόσο έχουμε ανάγκη. Οι νέες επιστημονικές ανακαλύψεις ή διαπιστώσεις παραμένουν στο περιθώριο του εκπαιδευτικού συστήματος και γιατί; Είναι θέμα των δυτικών «εκπαιδευτικών συστημάτων». Τα συστήματα αυτά  προωθούν μόνο τις γνώσεις που αποβλέπουν στην θεοποίηση της ύλης και της ατομικότητας, ως παραγόντων της οικονομικής ανάπτυξης. Η λογική των εκπαιδευτικών αυτών συστημάτων θεωρεί, αλλά δεν ομολογεί, ότι η οικονομική ευμάρεια είναι ο μόνος παράγοντας που οδηγεί στην ευτυχία της κοινωνίας και του ανθρώπου. Όλα είναι ένα, όλα είναι τώρα; Όπως αναφέρει ο Αϊνστάιν: «Για εμάς τους ορκισμένους φυσικούς  η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση ακόμα και αν είναι τόσο επίμονη» Η έννοια του «χρόνου» στη σύγχρονη Φυσική τροποποιείται ριζικά έτσι ώστε, έννοιες όπως αυτές του «παρόντος», του «μέλλοντος» και του «παρελθόντος» δεν έχουν πλέον επιστημονικό νόημα. Ομοίως, δεν έχουν νόημα έννοιες όπως αυτές, του «εδώ» και του «εκεί», του «πάνω» ή του «κάτω». Στο Σύμπαν της σύγχρονης επιστημονικής πραγματικότητας το «εδώ» είναι «παντού» και το «τώρα» ταυτίζεται με το «χθες» και το «αύριο». Υπάρχουν άλλοι επιστήμονες ή φιλόσοφοι εντός ή εκτός Ελλάδας με τους οποίους συμφωνείτε στην αναγκαιότητα του νέου αυτού πολιτισμικού ρεύματος; Όπως πλέον διαφαίνεται, το μηχανιστικό και υλιστικό κοσμοείδωλο, που θεμελιώθηκε κατά τον 16ο-17οαιώνα, έχει σχεδόν κλείσει τον ιστορικό του κύκλο αφήνοντας πίσω του τα συντρίμμια ενός καταρρέοντος δυτικού πολιτισμού σε κοινωνικό, οικονομικό και θεολογικό επίπεδο. Η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου δυτικού πολιτισμικού ρεύματος είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Το πρόβλημα όμως είναι η αναζήτηση των αξιακών και ηθικών βάσεων της ανάπτυξης του νέου αυτού ανθρωπιστικού πολιτισμικού ρεύματος. Την ανάγκη αυτή έχουν επισημάνει, προτείνοντας λύσεις, μεγάλοι διανοητές σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους Τόφλερ, Μαρκούζε και Νέγκρι. Εκτός αυτών όμως, τόσο η διάσημη Λέσχη της Ρώμης, όσο και η Ομάδα Φουτουριστών στο Stanford Research Institute, μελετώντας τα πολύ επικίνδυνα μελλοντικά προβλήματα της ανθρωπότητας, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η τρέχουσα κοσμοθεωρία και οι τεχνολογίες που αυτή υποστηρίζει, έχουν μεν δημιουργήσει τεράστια οφέλη σε ένα επίπεδο, αλλά συγχρόνως είναι απαρχαιωμένες και υπεύθυνες για τη δημιουργία του παγκόσμιου μεγάλου προβλήματος. Οι συγγραφείς αυτών των μελετών διατύπωσαν μια πρότασή εξόδου από την κρίση που δεν είχε να κάνει με την οικονομία, την τεχνολογία ή την πολιτική. Περισσότερο εξαρτιόταν από την επανάκτηση αυτού που ο Άλντους Χάξλεϊ όρισε ως προαιώνια φιλοσοφία: Μια κατανόηση της σχέσης μεταξύ του εαυτού μας και του κόσμου που βρίσκεται στη ρίζα κάθε μεγάλου κοινωνικού, θρησκευτικού ή φιλοσοφικού κινήματος. Όπως επισημαίνουν οι διανοητές Hugh Kearney, Βuckminster Fullet, John Strohmeier και Peter Westbrook, οι βάσεις μιας νέας πολιτισμικής συγκρότησης απορρέει μόνο μέσα από ένα σύστημα σκέψης, το οποίο πήγασε από την αρχαία Ελληνική διανόηση. Ποιος όμως τους άκουσε και ποιος τους ακούει ακόμα και σήμερα; Πέρα από την ακαδημαϊκή σας δράση πως αλλιώς οργανώνεστε και προωθείτε τις ιδέες σας; Οι ιδέες δεν έχουν ατομική, αλλά συλλογική πατρότητα, ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να προωθούνται συγκεκριμένα από κάποιον. Η γνώση της αλήθειας των όντων δεν αποτελεί κτήση κανενός. Όλοι μας αποτελούμε μετόχους της συμπαντικής γνώσης στο επίπεδο των δυνατοτήτων μας. Η γνώση είναι δύναμη και η συνολική δύναμη του σύμπαντος μερίζεται στους ανθρώπους δίχως να διαμερίζεται και δεν αποτελεί αποκλειστικό κτήμα κανενός. Η σχέση της γνώσης με τον άνθρωπο είναι ερωτική και όπως αναφέρει και ο καθηγητής της θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μ. Μπέγζος: «Η κτητική γνώση μένει ανέραστη, αλλά η μετοχική γνώση γίνεται ερωτική πράξη. Η αλήθεια δεν είναι καρπός στεγνού λογισμού των φυσικομαθηματικών επιστημών και στυγνού υπολογισμού κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, αλλά αποτελεί γέννημα θρέμμα του ερωτικού λόγου. Μόνο στον έρωτα ενώνεται η ζωή με τη σκέψη, η γνώση με την πράξη, η θεωρία με την εφαρμογή. Και μόνο σε ένα τέτοιο ορίζοντα σχεσιακού, υπαρξιακού διαλόγου, συμβιωτικού και ερωτικού λόγου βρίσκει η ζωή το νόημα της, παίρνει ξανά πάλι σημασία και αποκτά όντως αξία». Συνέντευξη: Μαριάνθη Πελεβάνη            Επιλογές, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων και συνθέσεων κειμένων, Πλωτίνος