ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Πώς ετοιμάζονται να αρπάξουν την ιδιωτική περιουσί...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Πώς ετοιμάζονται να αρπάξουν την ιδιωτική περιουσί...: Ευτυχώς, η κυβέρνηση πέτυχε έναν ακόμη "έντιμο συμβιβασμό". Τέρμα η διαρκής σκληρή λιτότητα. Έτσι λέει και φυσικά κανείς δεν τη..

Η επιλογή της Αθήνας ως πρωτεύουσα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους-Μυσταγωγία- Μυθαγωγία--Πηγή https://kompreser.espivblogs.net/-

  Η επιλογή της Αθήνας ως πρωτεύουσα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους

Posted: 22 Feb 2017 11:20 PM PST



Με τη μεταφορά της πρωτεύουσας από το Ναύπλιο το 1834, η Αθήνα αναλαμβάνει την πρωτοκαθεδρία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και προκειμένου να καλύψει τα ‘κενά’ που άφησε η τουρκοκρατία, επιδίδεται σε έναν αγώνα ταχύτητας. «Mια νέα πόλη ιδρυόταν στην τοποθεσία της αρχαίας πόλης και μιας μεσαιωνικής κωμόπολης ολοσχερώς κατεστραμμένης μετά από τέσσερις αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας, […]μια νέα πρωτεύουσα, μια πόλη τεχνητή, δημιουργημένη από το κράτος, τους Βαυαρούς και τη μεταπρατική αστική τάξη».Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν, το όραμα της προόδου ταυτίστηκε με τον εξευρωπαϊσμό που εξ’ ορισμού επέβαλε τη ρήξη με το άμεσα πρότερο παρελθόν. Οι πολλαπλές και αδιόρατες συνδέσεις του Ελληνισμού με την Τουρκοκρατία έπρεπε να ξεχαστούν.


Το εισαγόμενο αρχιτεκτονικό ιδίωμα του ‘ελληνικού κλασικισμού’, ή απλά ο ‘νεοκλασικισμός’ επιβλήθηκε και καθιερώθηκε ως κυρίαρχη αισθητική επιταγή (αρχικά στην επικράτεια της πρωτεύουσας και έπειτα και στις περιφερειακές πόλεις) χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία ή αντίσταση. «Ως διαδεδομένο ρεύμα στη δυτική Ευρώπη συνέδεε οπτικά την Αθήνα με τις άλλες πόλεις που η νέα πρωτεύουσα επιθυμούσε να μιμηθεί: με τις ορατές αναφορές στο αρχαίο ελληνικό παρελθόν τεκμηρίωνε την επιθυμία επιστροφής της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής στη χώρα καταγωγής της». Η Αθήνα συνεπώς χτίστηκε σύμφωνα με χάρτες και οδηγίες άλλων πόλεων: της Αθήνας του παρελθόντος από τη μία και των σύγχρονων ευρωπαϊκών πόλεων από την άλλη.


Μέσα στα 30 πρώτα χρόνια ζωής του ελληνικού κράτους, Βαυαροί μηχανικοί (μαζί με ντόπιους τεχνίτες) είχαν ήδη κατασκευάσει, αναπαράγοντας τα αισθητικά πρότυπα του νεοκλασικισμού, τα περισσότερα δημόσια κτίρια και ιδιωτικά μέγαρα της Αθήνας. Πάνω από 170 σχέδια νέων πόλεων ή επεκτάσεων εγκρίθηκαν κατά τον 19ο αιώνα. Μέσα από αυτά τα σχέδια, η πολιτεία επιτελεί έναν τριπλό στόχο. Απ’ τη μία προωθεί τη δημιουργία ενός ομοιογενούς αστικού χώρου, απ’ την άλλη αναπαριστά την αναγέννηση της χώρας, εκφράζει τον κλασικό της προσανατολισμό και ισχυροποιεί τη σύγχρονη νεωτερική της ταυτότητα ενώ ταυτόχρονα συνδέεται με το αρχαίο της παρελθόν αποκαθιστώντας την ιστορική της συνέχεια.


Η κατάσταση της σύγχρονης Ελλάδας στα μάτια πολλών Δυτικών συνέπιπτε με την «κοσμική εκδοχή της Πτώση από τον Παράδεισο». Η ανακάλυψη των σημαδιών της τουρκικής επίδρασης (ορισμένοι ίσως πρόσθεταν και της βυζαντινής) στην πολιτισμική κληρονομιά μιας χώρας που όφειλε να εμφανίζεται ως κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, δεν μπορεί παρά να προκαλεί απογοήτευση και εξορισμού να τοποθετεί τους σύγχρονους Έλληνες σε πολιτισμικά υποβαθμισμένη και ταπεινωτική θέση.


Οι Γερμανοί που δούλεψαν ή εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα συνάντησαν μια χώρα με τρομερή φτώχια και επιδημίες και –κυρίως– με έναν λαό που δεν είχε καμία σχέση με τους Έλληνες του Hölderlin, του David και του Winckelman. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι αντιλήψεις και αναπαραστάσεις για την Ελλάδα επέδρασαν καθοριστικά στη διαχείριση και διαμόρφωση του αστικού τοπίου. Αξίζει λοιπόν να δούμε πώς ο τόπος οργανώνεται σε τοπικό επίπεδο, πώς ο τόπος στον οποίο παραπέμπουν οι ταξιδιώτες επηρεάζει τον λόγο των ‘ντόπιων’ κατοίκων .


Η σύγχρονη πόλη, αν επιθυμούσε να λάβει μέρος στον στίβο της ‘προόδου’, όφειλε να αποκαθαρθεί από τα ανεπιθύμητα σημάδια του οθωμανικού παρελθόντος. Συνέπεια αυτής της ‘καθαρεύουσας’ επιλογής, πέρα από τη ψυχολογική σύγχυση και την κρίση ταυτότητας που προκάλεσε στις μάζες των ντόπιων κατοίκων, ήταν και οι τρομερές καταστροφές που επέφερε στα μεταγενέστερα στρώματα του παλίμψηστου της πόλης. «Ακριβώς όπως η επίσημη γλώσσα, έτσι και η επίσημη πόλη είναι καθαρεύουσα. Ακριβώς όπως η γλώσσα, έτσι και η πόλη αποτίναξε κάθε μεταγενέστερη κληρονομιά, γύρεψε να μηδενίσει τον ενδιάμεσο χρόνο».


Σύμφωνα με τον Φιλιππίδη (1984:78) «ενδεικτικό σημείο της απόρριψης κάθε επαφής με το πρόσφατο παρελθόν είναι […] η συχνότητα καταστροφής των βυζαντινών και μεταβυζαντινών μνημείων […] σε πολλές ανασκαφές ακολουθούσαν την ίδια πάντα τακτική: καταστροφή όλων των μεταγενέστερων στρωμάτων ώσπου να αποκαλυφθούν οι κλασικές αρχαιότητες».





Οι παράγοντες που καθόρισαν την επιλογή της νέας πρωτεύουσας και σε μεγάλο βαθμό όρισαν το μέλλον της, όπως είδαμε και παραπάνω, ήταν κυρίως πολιτισμικοί και ιδεολογικοί παρά πρακτικοί. Η απόφαση φυσικά, δεν ήταν ομόφωνη. Τα διάφορα τοπικά συμφέροντα σε συνδυασμό με το αποκεντρωτικό σύστημα της Τουρκοκρατίας προωθούσαν πόλεις σε διάφορα μέρη της χώρας. Η Κόρινθος, τα Μέγαρα, το Άργος, η Τρίπολη, η Σύρος και φυσικά το Ναύπλιο ήταν μερικές μόνο από τις προτάσεις.


Η γοητεία ωστόσο που ασκούσε η Αθήνα, περισσότερο βέβαια ως ιδέα και λιγότερο ως πραγματική πόλη, συνοψίζεται στα λεγόμενα του Georg Ludwig von Maurer, μέλος της τριμελούς βαυαρικής αντιβασιλείας. «..υπέρ της Αθήνας» έγραψε «συνηγορούσαν όλες εκείνες οι αναμνήσεις για τον αττικό πολιτισμό, για τις τέχνες, για τις επιστήμες, για την αθάνατη πολεμική της δόξα. […] Ποιος βασιλιάς θα μπορούσε να διαλέξει άλλη έδρα για την Κυβέρνησή του, τη στιγμή που έχει στα χέρια του την πνευματική έδρα του κόσμου;»


Την εποχή της ανεξαρτησίας, η Αθήνα δεν ήταν παρά ένα έρημο και ερειπωμένο χωριό και ο Πειραιάς μια αφιλόξενη και ακατοίκητη ακτή. Ο πληθυσμός της το 1834, οπότε και ανακηρύχτηκε επίσημα σε πρωτεύουσα, δεν ξεπερνούσε τις 12.000. Όλοι σχεδόν οι ξένοι ταξιδιώτες της εποχής, αλλά και πολλοί κάτοικοι, συμφωνούν στο ότι η Αθήνα δε διέθετε την κατάλληλη υποδομή για μια πρωτεύουσα.


Ο νεαρός αρχιτέκτονας Cristian Hansen που σχεδίασε το Πανεπιστήμιο και άλλα κτίρια, έγραψε το 1837: «Θα μου ήταν αδύνατο να περιγράψω την πρώτη εντύπωση που μου προξένησε η Αθήνα, μια πόλη τελείως κατεστραμμένη, με τα υπέροχα λείψανα της αρχαιότητας να κείτονται σε σωρούς από ερείπια. Ελάχιστα σπίτια είχαν στέγη και οι δρόμοι ήταν αδιάβατοι επειδή δεν υπήρχε τίποτα όρθιο. Την ίδια εικόνα ερήμωσης παρουσίαζαν και οι γύρω αγροί, που έμοιαζαν να μην είχαν καλλιεργηθεί ποτέ».


Όταν έγινε η επιλογή της Αθήνας ως Πρωτεύουσας του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, η Αθήνα ήταν ένα χωριό 4.000 κατοίκων και ο Πειραιάς μια ασήμαντη ιχθυόσκαλα («Ήσαν δε τότε [1834] αι Αθήναι κωμόπολις 10 ή 12.000 κατοίκων, πλήρης ερειπίων, ολίγας οικίας παρά τους πρόποδας της Ακροπόλεως έχουσα»).
Τον Οκτώβριο του 1824, επί φρουραρχίας Γκούρα, πραγματοποιήθηκε μια καταγραφή στην επαναστατημένη Αθήνα, σύμφωνα με την οποία στην Πόλη υπήρχαν 9.040 κάτοικοι και 1.605 σπίτια, που κατανέμονταν σε 35 ενορίες. Την εποχή εκείνη, η πράγματι μεγαλούπολη Θεσσαλονίκη είχε περί τις 60.000 κατοίκους, η δε Τρίπολη και η Πάτρα περί τις 15.000…


Τον Αύγουστο του 1832 μετά τις περιπέτειες του απελευθερωτικού πολέμου• αναφωνεί ο Λουδοβίκος Ρος: «Αυτό δεν είναι αι ιοστεφείς και περίφημοι Αθήναι. Αυτό είναι μονάχα ένας θεόρατος σωρός ερείπια, μια άμορφη [...] γκριζωπή μάζα στάχτης και σκόνης, απ’ όπου ξεπροβάλλουν μια δωδεκάδα φοίνικες και κυπαρίσσια, τα μόνα που αντιστέκονται στην καθολική ερήμωση.


Την ίδια περίπου εποχή (1832-1833) επισκέπτεται την Αθήνα και ο αποσπασμένος στο εκστρατευτικό σώμα του Στρατηγού Maison, J.L. Lacour: «Η καρδιά σφίγγεται φτάνοντας στην Αθήνα. Νέα ερείπια καλύπτουν τα αρχαία, τα καταχωνιασμένα μέσα στη γη. [...] Στενά, σκοτεινά, λασπώδη, ακανόνιστα δρομάκια. Βρώμικα, καπνισμένα και δυσώδη μαγαζιά, με πραμάτειες που θα τις περιφρονούσαν ως και οι πλανόδιοι πωλητές στα χωριάτικα πανηγύρια μας, κι όλα αυτά περικυκλωμένα από ένα χονδροειδές τοιχίο, να τι έχει αντικαταστήσει το Ωδείο του Περικλέους, το Ελευσίνιο, το Λύκειο, τους Κήπους και τον Ναό της Αφροδίτης, τις Πύλες του Ερμού, [...] και τα λοιπά μνημεία, των οποίων μόνον τα ονόματα έχουν απομείνει».


Ο εκ των Αντιβασιλέων Georg Maurer, που έφθασε στην Αθήνα το 1833 κατά τη διάρκεια της πρώτης επίσκεψης του Όθωνα, σημειώνει: «Η Αθήνα που πριν απ’ τον Απελευθερωτικό Πόλεμο αριθμούσε 3.000 περίπου σπίτια, τώρα δεν είχε ούτε 300. Τα άλλα είχαν μεταβληθεί σ’ έναν άμορφο σωρό από πέτρες».
O Thomas Abbet-Grasset παρατηρεί τον Οκτώβριο του 1834: «Δεν υπάρχουσιν όμως πλέον Αθήναι. Εις τον τόπον της ωραίας δημοκρατίας απλούται σήμερον πενιχρά πολίχνη, μαύρη εκ των καπνών, σιωπηλή ως φύλαξ των νεκρών μνημείων, με στενούς και ασύμμετρους δρομίσκους»..





Tο 1896 η Αθήνα ήταν πλέον μια πόλη με 123.000 κατοίκους, καλοσχεδιασμένες λεωφόρους, δεντροφυτεμένες πλατείες και επιβλητικές δημόσιες και ιδιωτικές οικοδομές. Ο Τραυλός συνοψίζει τη σημασία του πολεοδομικού σχεδιασμού στο νέο κράτος ως εξής: «Η ιστορία της πολεοδομικής εξελίξεως των νεώτερων Αθηνών είναι μια ατελεύτητος σειρά τροποποιήσεων και επεκτάσεων του αρχικού σχεδίου της πόλεως, περιλαμβανομένων εις υπερδισχίλια διατάγματα».


Το αρχικό σχέδιο της πόλης ανέλαβαν και εκπόνησαν, το 1833, ο Σταμάτιος Κλεάνθης και ο Eduard Schaubert. Κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας, μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια και πριν από την άφιξη του Όθωνα, η προσωρινή ελληνική κυβέρνηση ανέθεσε στους δύο νέους αρχιτέκτονες το σχεδιασμό των νέων Αθηνών. Όπως ανέφερε αργότερα ο Κλεάνθης, το σχέδιο έπρεπε να είναι: «εφάμιλον της αρχαίας δόξης και λαμπρότητος της πόλεως ταύτης, και άξιον του αιώνος εις τον οποίον ζώμεν». Οι δύο αρχιτέκτονες σχεδίασαν τη νέα πρωτεύουσα σύμφωνα με τις πολεοδομικές αρχές που επικρατούσαν στις νεοκλασικές κηπουπόλεις του πρώιμου 19ου αιώνα.


Η Αθήνα των Κλεάνθη και Schaubert είχε έκταση 2.890 στρέμματα και είχε υπολογιστεί ότι θα ‘στέγαζε’ 35-40.000 κατοίκους. Το σχέδιο που πρότειναν συνοδευόταν από ένα εκτενές υπόμνημα όπου περιέγραφαν την ιδέα της πόλης που οραματίζονταν και ανέλυαν τις λεπτομέρειες της σύνθεσης.


Πηγή https://kompreser.espivblogs.net/

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος - Μυσταγωγία- Μυθαγωγία

10 Πράγματα που δεν πρέπει να λένε οι έξυπνοι άνθρωποι στη δουλειά-- Αντικλείδι--Αναδημοσίευση από τη The Huffington Post

10 Πράγματα που δεν πρέπει να λένε οι έξυπνοι άνθρωποι στη δουλειά









Υπάρχουν μερικά πράγματα που απλώς δε θέλεις ποτέ να πεις στη δουλειά σου. Οι φράσεις αυτές έχουν μια ιδιαίτερη δύναμη: έχουν μια μαγική ικανότητα να σε κάνουν να φαίνεσαι κακός, ακόμα κι όταν είναι πέρα για πέρα αληθινές. Το χειρότερο: από τη στιγμή που θα τις ξεστομίσεις, δεν υπάρχει γυρισμός.




Δεν εννοώ κάτι σόκιν, κάποιο ανάρμοστο αστείο, ή κάποια πολιτικά μη ορθή αγένεια. Αυτά τα παραδείγματα δεν είναι τα μόνα που μπορούν να σας φέρουν σε δύσκολη θέση. Συνήθως είναι κάποια ήπια σχόλια που κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά -αυτά που μας κάνουν να φαινόμαστε ανίκανοι ή ανασφαλείς.


Όσο ταλαντούχοι κι αν είστε ή ό,τι κι αν έχετε καταφέρει, υπάρχουν ορισμένες φράσεις που αυτομάτως αλλάζουν τον τρόπο που σας βλέπουν οι άνθρωποι και μπορούν να σας στιγματίσουν αρνητικά για πάντα. Οι φράσεις αυτές έχουν τόσα αρνητικά υπονοούμενα που είναι ικανές να υπονομεύσουν την καριέρα σας άμεσα.
«Έτσι το κάναμε πάντα». Η τεχνολογία έχει αλλάξει τόσα πολλά που ακόμα και μια τεχνική που χρησιμοποιούσαμε έξι μήνες πριν μπορεί να θεωρείται παλιά. Το να λέτε ότι έτσι γινόταν πάντα, δε σας κάνει μόνο να φαίνεστε τεμπέλης και αντιδραστικός στην αλλαγή, αλλά μπορεί να κάνει το αφεντικό σας να αναρωτιέται γιατί δεν προσπαθήσατε να βελτιώσετε την κατάσταση μόνος σας. Αν όντως κάνετε τα πράγματα με τον τρόπο που γίνονταν πάντα, σχεδόν σίγουρα υπάρχει και καλύτερος τρόπος.
«Δε φταίω εγώ». Ποτέ δεν είναι καλή ιδέα να ρίξετε το φταίξιμο σε άλλον. Να αναλαμβάνετε την ευθύνη. Αν είχατε οποιοδήποτε ρόλο -όσο μικρός κι αν ήταν- σε κάτι που πήγε στραβά, παραδεχθείτε το. Αν όχι, δώστε μια αντικειμενική, ψύχραιμη εξήγηση του τι συνέβη. Πείτε την αλήθεια και αφήστε το αφεντικό σας και τους συναδέλφους να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα για το ποιος φταίει. Τη στιγμή που θα αρχίσετε να κατηγορείτε κόσμο, την ίδια στιγμή οι άνθρωποι θα θεωρήσουν ότι δεν αναλαμβάνετε την ευθύνη για τις πράξεις σας. Αυτό εκνευρίζει τους ανθρώπους. Κάποιοι θα αποφύγουν να δουλεύουν μαζί σας συνολικά και άλλοι θα αντιδράσουν πρώτοι και θα σας κατηγορήσουν όταν κάτι πάει στραβά.
«Δε μπορώ». Το «δε μπορώ» είναι το δίδυμα αδελφάκι του «δε φταίω εγώ». Οι άνθρωποι δεν αρέσκονται στο να ακούν «δε μπορώ» γιατί σημαίνει «δε θέλω». Λέγοντας κάτι τέτοιο σημαίνει ότι δεν προτίθεστε να κάνετε όσα χρειάζονται για να ολοκληρώσετε τη δουλειά. Αν όντως δε μπορείτε να κάνετε κάτι γιατί σας λείπουν όντως οι απαραίτητες ικανότητες, πρέπει να προσφέρετε μια εναλλακτική λύση. Αντί να λέτε τι δε μπορείτε να κάνετε, πείτε τι μπορείτε να κάνετε. Για παράδειγμα, αντί να πείτε «δε μπορώ να μείνω μέχρι αργά απόψε», πείτε «μπορώ να έρθω νωρίς αύριο το πρωί. Σας βολεύει;». Αντί να πείτε «Δε μπορώ να κάνω τους υπολογισμούς», πείτε «Δεν ξέρω ακόμα πώς να κάνω αυτού του είδους την ανάλυση. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μου δείξει, ώστε να το κάνω μόνος μου την επόμενη φορά;».
«Δεν είναι δίκαιο». Όλοι ξέρουν ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη. Το να λέτε για κάτι ότι δεν είναι δίκαιο, υπονοεί ότι νομίζετε ότι η ζωή πρέπει να είναι δίκαιη, κάτι που σας κάνει να φαίνεστε ανώριμος και αφελής. Αν δε θέλετε να έρθετε σε δύσκολη θέση, πρέπει να μείνετε στην ουσία, να είστε εποικοδομητικός και αφήστε την προσωπική σας ερμηνεία έξω από αυτό. Για παράδειγμα, μπορείτε να πείτε «Παρατήρησα πως αναθέσατε στην Άννα εκείνο το μεγάλο πρότζεκτ, το οποίο ήλπιζα να κάνω. Θα μπορούσατε παρακαλώ να μου πείτε τι συνέβη και επηρέασε την απόφασή σας; Θα ήθελα να ξέρω το γιατί δε με θεωρήσατε σαν καλή επιλογή, ώστε να δουλέψω και να βελτιωθώ».
«Κάτι τέτοιο δεν ανήκει στα καθήκοντά μου». Αυτή η φράση που μπορεί να ακούγεται σαρκαστική, κάνει τους άλλους να νομίζουν ότι προτίθεστε να κάνετε μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να πάρετε το μισθό σας, κάτι που είναι κακό αν σας αρέσει η ασφάλεια στη δουλειά. Αν το αφεντικό σας σας ζητήσει να κάνετε κάτι που νιώθετε πως είναι ανάρμοστο για τη θέση σας (όχι ηθικά ή δεοντολογικά ακατάλληλο), η καλύτερη κίνηση είναι να ολοκληρώσετε με προθυμία τη δουλειά αυτή. Λίγο αργότερα, κανονίστε μια συζήτηση με το αφεντικό σας για να συζητήσετε το ρόλο σας στην εταιρεία και αν πρέπει να επαναπροσδιορίσετε τις αρμοδιότητές σας. Αυτό διασφαλίζει ότι δε θα φανείτε μικροπρεπής. Επίσης δίνει τη δυνατότητα σε σας και το αφεντικό σας να αναπτύξετε μια μακροπρόθεσμη κατανόηση του τι πρέπει να κάνετε και τι όχι.
«Θα ρωτήσω κάτι που μπορεί να ακουστεί χαζό…». Αυτές οι υπερβολικά παθητικές φράσεις αυτομάτως υποβιβάζουν την αξιοπιστία σας. Ακόμα κι αν στη συνέχεια πείτε κάποια καταπληκτική ιδέα, δείχνουν έλλειψη εμπιστοσύνης, κάτι που κάνει τους συνομιλητές σας να χάσουν την εμπιστοσύνη που έχουν σε σας. Μην είστε ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού σας. Αν δεν δείχνετε αυτοπεποίθηση σε αυτά που λέτε, κανείς άλλος δε θα θεωρήσει ότι έχετε αυτοπεποίθηση. Και αν όντως δε γνωρίζετε κάτι, πείτε «Δεν έχω τις πληροφορίες για αυτό το πράγμα τώρα, αλλά θα τις βρω και θα επανέλθω».
«Θα προσπαθήσω». Όπως η λέξη «νομίζω», έτσι κι αυτή η φράση δείχνει αβεβαιότητα και έλλειψη αυτοπεποίθησης στην ικανότητά σας να ολοκληρώσετε το έργο που έχετε αναλάβει. Δείξτε εμπιστοσύνη στις ικανότητές σας. Όταν σας ζητούν να κάνετε κάτι, είτε δεσμευτείτε ότι θα το κάνετε, είτε προσφέρετε μια εναλλακτική, μη λέτε όμως ότι θα προσπαθήσετε, γιατί ο άλλος καταλαβαίνει πως δεν θα προσπαθήσετε και τόσο σκληρά.
«Δε θα πάρει παραπάνω από ένα λεπτό». Το να λέτε κάτι τέτοιο υπονομεύει τις ικανότητές σας και δίνει την εντύπωση ότι κάνετε τα πράγματα με βιασύνη. Πείτε το μόνο αν κυριολεκτικά μπορείτε να ολοκληρώσετε το έργο σε 60 δευτερόλεπτα, διαφορετικά πείτε καλύτερα πως δε θα καθυστερήσετε, χωρίς να το κάνετε όμως να φαίνεται ότι θα ολοκληρώσετε το έργο νωρίτερα από ότι μπορεί να τελειώσει.
«Μισώ τη δουλειά αυτή». Το τελευταίο πράγμα που θέλει κάποιος στη δουλειά είναι να έχει κάποιον να παραπονιέται για το πόσο μισεί τη δουλειά του. Κάνοντας αυτό, αποκτάς την ετικέτα του αρνητικού ατόμου και ρίχνεις τη διάθεση όλης της ομάδας. Τα αφεντικά καταλαβαίνουν αμέσως τα πνεύματα αντιλογίας που ρίχνουν τη διάθεση της ομάδας και ξέρουν πως πάντα υπάρχουν ενθουσιώδεις αντικαταστάτες που περιμένουν στη γωνία να αρπάξουν την ευκαιρία.
«Είναι τεμπέλης/ανίκανος/ανόητος». Δεν υπάρχει κάτι το θετικό στο να κάνετε ένα υποτιμητικό σχόλιο για ένα συνάδελφο. Αν το σχόλιο έχει βάση, ήδη το ξέρουν όλοι, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το τονίζετε. Αν είναι ανακριβές, στο τέλος εσείς θα φανείτε ανόητος. Πάντα θα υπάρχουν αγενείς ή ανίκανοι άνθρωποι σε κάθε εργασιακό περιβάλλον και πιθανότατα όλοι γνωρίζουν ποιοι είναι αυτοί. Αν δεν έχετε τη δύναμη να τους βοηθήσετε να βελτιωθούν ή να τους απολύσετε, τότε δεν έχετε κάτι να κερδίσετε τονίζοντας την ανικανότητά τους. Το να κάνετε κάτι τέτοιο, φαίνεται σα μια ανασφαλή προσπάθεια από την πλευρά σας να προσπαθείτε να φανείτε καλύτερος. Η συμπεριφορά αυτή θα σας γυρίσει μπούμερανγκ, όταν οι συνάδελφοί σας εκφράσουν αντίστοιχα την αρνητική τους άποψη για σας.
Εν κατακλείδι


Πολλές φορές τις φράσεις αυτές τις λες χωρίς να το καταλαβαίνεις, οπότε θα πρέπει να εκπαιδεύσεις αρκετά τον εαυτό σου ώστε να αποκτήσει τη συνήθεια να μην τις λέει.


Ποιες άλλες φράσεις θα βάζατε σε αυτή τη λίστα; Παρακαλώ μοιραστείτε τις σκέψεις σας στα σχόλια κάτω από το άρθρο, καθώς μαθαίνω από εσάς, όπως εσείς μαθαίνετε κι από μένα.





________________________


Αναδημοσίευση από τη The Huffington Post


by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ο ΛΥΧΝΟΣ: Έτσι τελειώνει ο Εθνικός μας Ύμνος- Γιατί δεν μας ...

Ο ΛΥΧΝΟΣ: Έτσι τελειώνει ο Εθνικός μας Ύμνος- Γιατί δεν μας ...: Δυστυχώς ΔΕΝ μας εδίδαξαν, σε κανένα σχολείο, ποτέ μα ποτέ, ΟΛΟ τον Εθνικό μας Ύμνο... Προφανέστατα σκοπίμως    Διαβάστε προσεκτικά...

150 Πόσον λείπει, στοχασθῆτε, 

πόσο ἀκόμη νὰ παρθῇ 

πάντα ἡ νίκη, ἂν ἑνωθῆτε, 

πάντα ἐσᾶς θ᾿ ἀκολουθῇ.   

Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ 

Πυθέας ο Μασσαλιώτης και η Θούλη-- ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ

ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ

---

Πυθέας ο Μασσαλιώτης και η Θούλη

Posted: 19 Feb 2017 04:49 AM PST

Πρόσφατα Γάλλοι  οπαδοί της Μαρσέιγ, αναρτησαν  ένα τεράστιο πανό, που στο κέντρο απεικονιζόταν ένας αρχαίος Έλληνας, ο Πυθεάς. Επάνω της ήταν γραμμένο σε το σύνθημα "NE RENIONS PAS L'ORIGINE DE NOTRE VILLE" «Εμείς δεν αρνούμαστε την (Ελληνική) καταγωγή της πόλης μας». Οι οπαδοί της Μαρσέιγ, υπενθύμισαν με αυτό τον τρόπο, τις Ελληνικές ρίζες της Μασσαλίας, που ιδρύθηκε από τους Φωκαείς το 600 π.Χ.  Ας δούμε λοιπόν ποιός ήταν ο Πυθέας.

Ανάμεσα στις αποικίες που ίδρυσαν οι Έλληνες ναυτικοί σε όλη τη Μεσόγειο ήταν η Μασσαλία, στη σημερινή Γαλλία. Η πόλη άκμαζε χάρη στο θαλάσσιο και χερσαίο εμπόριο. Από τη Μασσαλία, οι έμποροι έστελναν στο βορρά μεσογειακά προϊόντα—κρασί, λάδι και μπρούντζινα αντικείμενα—και από το βορρά προμηθεύονταν ακατέργαστα μέταλλα και ήλεκτρο. Αναμφίβολα, οι Μασσαλιώτες ενδιαφέρονταν για τις πηγές αυτών των αγαθών. Ως εκ τούτου, περίπου το 320 Π.Κ.Χ., ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης ξεκίνησε να γνωρίσει ο ίδιος εκείνους τους μακρινούς βόρειους τόπους.

Κατά την επιστροφή του, ο Πυθέας έκανε μια περιγραφή των ταξιδιών του στο έργο με τίτλο Τα Περί Ωκεανού. Μολονότι το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο του βιβλίου του δεν υπάρχει πια, αποσπάσματα του έργου του παρέθεσαν 18 τουλάχιστον αρχαίοι συγγραφείς. Αυτά τα αποσπάσματα δείχνουν ότι ο Πυθέας περιέγραψε προσεκτικά τις θάλασσες, τις παλίρροιες, τη γεωγραφική θέση και τους πληθυσμούς των περιοχών τις οποίες επισκέφτηκε.

Επίσης, χρησιμοποιούσε το μήκος της σκιάς του γνώμονα, δηλαδή ενός κατακόρυφου στύλου, για να μετρήσει τη γωνία που σχηματίζει ο μεσημεριανός ήλιος με τον ορίζοντα μια δεδομένη ημερομηνία, και από αυτό υπολόγιζε πόσο βόρεια είχε φτάσει. Ο ίδιος ο Πυθέας είχε επιστημονικές αναζητήσεις. Ωστόσο, κύριος σκοπός του ταξιδιού του δεν θα ήταν ασφαλώς η επιστημονική εξερεύνηση. Μάλιστα, κάποιοι μελετητές πιθανολογούν ότι το ταξίδι αυτό εκπονήθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τους οικονομικούς παράγοντες της Μασσαλίας, οι οποίοι τον έστειλαν να βρει μια θαλάσσια οδό προς εκείνες τις μακρινές ακτές από όπου ήξεραν ότι μπορούσαν να προμηθευτούν ήλεκτρο και κασσίτερο. Πού πήγε, λοιπόν, ο Πυθέας;

Στη Βρετάνη, και την μυστηριώδη Θούλη

Φαίνεται ότι ο Πυθέας περιέπλευσε την Ιβηρία και συνέχισε προς το βορρά, παραπλέοντας τις ακτές της Γαλατίας ως τη Βρετάνη, όπου και βγήκε στη στεριά. Αυτό το ξέρουμε επειδή μια από τις μετρήσεις της γωνίας του ήλιου πάνω από τον ορίζοντα—την οποία πιθανότατα έκανε στην ξηρά—ταιριάζει με μια τοποθεσία της βόρειας Βρετάνης.*

Οι κάτοικοι της Βρετάνης ήταν πεπειραμένοι ναυπηγοί και ναυτικοί, οι οποίοι είχαν εμπορικές σχέσεις με τη Βρετανία. Η Κορνουάλη, το νοτιοδυτικό άκρο της Βρετανίας, είχε άφθονο κασσίτερο, βασικό συστατικό του μπρούντζου, και προς τα εκεί κατευθύνθηκε στη συνέχεια ο Πυθέας. Στην έκθεσή του περιέγραψε το μέγεθος και το σχεδόν τριγωνικό σχήμα της Βρετανίας, πράγμα που υποδηλώνει ότι πρέπει να έκανε τον περίπλου του νησιού.

Μολονότι μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν όσον αφορά την ακριβή διαδρομή που ακολούθησε ο Πυθέας, πιθανότατα έπλευσε ανάμεσα στη Βρετανία και στην Ιρλανδία και αποβιβάστηκε στο νησί Μαν, το γεωγραφικό πλάτος του οποίου αντιστοιχεί στη δεύτερη μέτρηση που έκανε υπολογίζοντας τη γωνία του ήλιου. Η τρίτη μέτρηση ίσως έγινε στο νησί Λιούις, στις Εξωτερικές Εβρίδες, ανοιχτά των δυτικών ακτών της Σκωτίας. Από εκεί, πιθανόν να κατευθύνθηκε προς τα νησιά Όρκνι, βόρεια της Σκωτίας. Αυτό προκύπτει από την περιγραφή του που παραθέτει ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, στην οποία αναφέρει ότι το συγκεκριμένο σύμπλεγμα αποτελούνταν από 40 νησιά.

Ο Πυθέας έγραψε ότι, έπειτα από ταξίδι έξι ημερών βόρεια της Βρετανίας, βρίσκεται μια χώρα που ονομάζεται Θούλη.  Την ανακάλυψε  τον 4ο αιώνα π.Χ., και έγραψε πως ήταν εκεί όπου ο ήλιος ούτε ανατέλλει ούτε δύει. Αρκετοί αρχαίοι συγγραφείς λένε ότι ο Πυθέας περιέγραψε τη Θούλη ως τη χώρα του ήλιου του μεσονυκτίου. Ακόμη μία μέρα ταξίδι από εκεί, έγραψε, οδηγούσε το θαλασσοπόρο στο μέρος όπου η θάλασσα ήταν «παγωμένη». ΄

Η Θούλη σήμερα βρίσκεται στην  Γροιλανδία , η οποία είναι το μεγαλύτερο νησί του κόσμου με έκταση 2.175.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Βρίσκεται ανάμεσα στο Βόρειο Ατλαντικό και στον Αρκτικό   ωκεανό και ανήκει στη Δανία (Υπάρχει εκείμεγάλη Αμερικάνικη βάση).

Προφανώς, ο Πυθέας επέστρεψε στη Βρετανία ακολουθώντας ως επί το πλείστον την ίδια διαδρομή, και έπειτα ολοκλήρωσε τον περίπλου εκείνου του νησιού. Δεν γνωρίζουμε αν εξερεύνησε περαιτέρω τις ακτές της βόρειας Ευρώπης προτού επιστρέψει στη Μεσόγειο. Σε κάθε περίπτωση, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος παραθέτει από τον Πυθέα αναγνωρίζοντάς τον ως αυθεντία για τις περιοχές που παρήγαν ήλεκτρο. Οι αρχαίοι προμηθεύονταν αυτό το πολύτιμο υλικό από τη Γιουτλάνδη, μέρος της σημερινής Δανίας, και από τις νότιες ακτές της Βαλτικής Θάλασσας. Φυσικά, ο Πυθέας θα μπορούσε να είχε μάθει για αυτές τις περιοχές σε οποιοδήποτε λιμάνι της ανατολικής Βρετανίας. Επιπλέον, από όσο γνωρίζουμε, δεν ισχυρίστηκε ότι τις επισκέφτηκε ο ίδιος.

Το επόμενο γνωστό πρόσωπο από τη Μεσόγειο που περιέγραψε τη μετάβασή του στη Βρετανία είναι ο Ιούλιος Καίσαρας, ο οποίος πάτησε το πόδι του στις νότιες περιοχές αυτού του νησιού το 55 Π.Κ.Χ. Γύρω στο 6 Κ.Χ., άλλες ρωμαϊκές αποστολές είχαν φτάσει μέχρι και τη βόρεια Γιουτλάνδη.

Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος - Μυσταγωγία- Μυθαγωγία

New York Times Οι Έλληνες έστησαν τον άνθρωπο στα πόδια του--kalinda --olympia.gr

Λίγα λόγια για τους φίλους, συμπληρωματικά

Οι Προσωκρατικοί μετέτρεψαν την υπερβατική (Σήμερα ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗ) θεωρία του Ορφέα σε επιστήμη. Από αυτούς ξεκινά ο Πνευματικός δρόμος όλων των Επιστημονικών ανακαλύψεων. Αξιοποίησαν την δυνατότητα τους να φεύγουν από το χρόνο και να υπεισέρχονται σε διαδρόμους Συμπαντικούς όπου υπάρχει η αποθησαύριση της γνώσης (Συμπαντική Νοημοσύνη) και η οποία ευχαρίστως δίδεται σε αυτούς που την ζητούν. Τι μας λέει ο Μέγας Πλάτων; <<Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΗ>>. Δηλαδή έκαναν το αυτονόητο, η διάνοιά τους τούς  χρησιμοποίησε για να βελτιώσουν το γίγνεσθαι του (ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ) πολιτισμού που εν τέλει μας παρέδωσαν. Δεν περιόρισαν την γνώση προς ίδιον όφελος, αλλά την διεθνοποίησαν  επ’ωφελείαν των απανταχού ανθρώπων όλης της οικουμένης.

Αυτό πέτυχαν οι ένδοξοι πρόγονοί μας.

---Αυτό που δεν έκαναν οι Ανατολικές Θεοσοφίες και τώρα μας ανοίγουν τα μάτια.---

Υ., Φοίνικες, Σουμέριοι ήσαν Κρητικοί Έλληνες, Βαβυλώνιοι ήσαν ένα ανακάτεμα από μετανάστες Δαρβήδες της Αιγιίδας,  Πέρσες εξολοκλήρου απόγονοι του Περσέα της Δανάης, όπως και ο Αίγυπτος ο αδελφός του Περσέα,  που κατέβηκε στην Λιβύη,  κατόπιν επονομασθείσα  Αίγυπτος. Τι τα θες και τι τα γυρεύεις, έτσι έλεγαν οι πρόγονοι, όσο το ψάχνουν αναγκαστικά για να γράφουν πληρωμένα κείμενα, τόσο ποιο πολύ μας βοηθάνε να επανέλθουμε σε τάξη γιατί μας έχουν παραγκωνίσει και αναδεικνύονται οι κόπροι. Το Σύμπαν δουλεύει χωρίς συναίσθημα, θα μας επιστραφούν τα πάντα, κατανόηση χρειάζεται μόνον, υπομονή και κουράγιο, όλοι αυτοί που μας αδίκησαν θα καταποντιστούν σύντομα. Η Ιστορία θα ξανά γραφτεί. Διόνυσος

 

New York Times Οι Έλληνες έστησαν τον άνθρωπο στα πόδια του

Posted by kalinda στο Φεβρουαρίου 17, 2017

«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.
Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…
Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.
Οι ‘Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.
Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.
Οι ‘Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού.
Χωρίς τους ‘Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.
Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Από τους ‘Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».
(The New York Times, Μάρτιος 1975)
Πηγή: tilestwra.com 

Η μελατονίνη ελέγχει τον βιορυθμό μας, τη διάθεση, την αναπαραγωγή, το βάρος, ακόμη και τον καρκίνο. - ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ.---

Η μελατονίνη ελέγχει τον βιορυθμό μας, τη διάθεση, την αναπαραγωγή, το βάρος, ακόμη και τον καρκίνο.

Μελατονίνη η ευεργετική ορμόνη

Η μελατονίνη είναι μια ορμόνη θαυματουργή που είναι πάρα πολύ υποτιμημένη από την άποψη της δυναμικής επιπτώσης προς στην υγεία μας. Μπορεί να ελέγξει τα πάντα, από τον ρυθμό ύπνου / εγρήγορσης, τους κύκλους μας για την αναπαραγωγή, το βάρος μας, τη διάθεση και ακόμη ασκεί ισχυρή, αντιγηραντική και αντικαρκινική δράση.

Η μελατονίνη βρίσκεται σε πολλά τρόφιμα, όπως η μουστάρδα, μούρα goji, αμύγδαλα, ηλιόσποροι, κάρδαμο, μάραθο, κρεμμύδια, κρασί, δημητριακά, καλαμπόκι, βρώμη, ρύζι, δυόσμο, θυμάρι, κόλιανδρο, φασκόμηλο, μπανάνες και τα κεράσια κ.α.

Η μελατονίνη βρίσκεται στα ζώα, τα φυτά και τα μικρόβια. Είναι μια φυσική ορμόνη που παράγεται από την επίφυση του σώματος και γενικά, αυξάνουν τα ποσοστά μελατονίνης στο σκοτάδι κατά την διάρκεια της νύχτας. Εν μέρει, το ρολόι του σώματός σας ελέγχει πόση μελατονίνη παράγει στο 24ωρο.

Κανονικά, τα επίπεδα της μελατονίνης αρχίζουν να αυξάνονται στα μέσα της ημέρας από το απόγευμα και μετά προς αργά το βράδυ, παραμένουν σε υψηλά επίπεδα για το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας και στη συνέχεια υπάρχει πτώση στις πρώτες πρωινές ώρες. Το φως επηρεάζει το πόσο μελατονίνη θα παράγει το σώμα σας. Κατά τη διάρκεια των μικρότερων ημερών του χειμώνα, το σώμα σας μπορεί να παράγει μελατονίνη νωρίτερα ή αργότερα μέσα στην ημέρα από το συνηθισμένο. Αυτή η αλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε συμπτώματα της εποχιακής συναισθηματικής διαταραχής (SAD), ή την κατάθλιψη του χειμώνα.

Τα φυσικά επίπεδα μελατονίνης παρουσιάζουν μια αργή πτώση με την ηλικία. Μερικοί ενήλικες παράγουν πολύ μικρές ποσότητες, ή και καθόλου όσο αυξάνει η ηλίκια. Επίσης χαμηλά επίπεδα της μελατονίνης σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο καρκίνου. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι τα χαμηλά επίπεδα μελατονίνης στον οργανισμό μπορεί να συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο ορισμένων τύπων καρκίνου.

Για παράδειγμα, μερικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες που εργάζονται νυχτερινές βάρδιες για πολλά χρόνια (και ως εκ τούτου θα πρέπει να αναμένεται να έχουν χαμηλότερα επίπεδα της μελατονίνης) φαίνεται να έχουν ένα ελαφρώς υψηλότερο κίνδυνο καρκίνου του μαστού και του παχέος εντέρου. Η μελατονίνη έχει αποδειχθεί ότι επιβραδύνει, ή σταματά την ανάπτυξη των διαφόρων τύπων κυττάρων του καρκίνου, ακόμη και να αποτελέσει, πλέον η ίδια αυτή, τη θεραπεία του καρκίνου.

Μερικές από τις μελέτες έχουν δείξει ότι η μελατονίνη μπορεί να παρατείνει την επιβίωση και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών με ορισμένους ανίατους τύπους καρκίνων, όπως προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα και το μελάνωμα. Μερικές μελέτες έχουν αναφέρει ότι ένας μικρός αριθμός των καρκίνων έχει δείξει ότι η μελατονίνη προσφέρει ιδιαίτερα ισχυρή προστασία.

Τα κύτταρα σε όλο το σώμα σας – ακόμα και τα καρκινικά κύτταρα – έχουν υποδοχείς μελατονίνης. Έτσι, όταν η μελατονίνη παράγεται κατά την νύχτα, επιβραδύνει την κυτταρική διαίρεση.

Στην πραγματικότητα, η μελατονίνη έχει μια κατευναστική επίδραση σε αρκετές αναπαραγωγικές ορμόνες, η οποία μπορεί να εξηγήσει γιατί φαίνεται να προστατεύει έναντι καρκίνων που είναι ορμονοεξαρτόμενοι, συμπεριλαμβανομένων των ωοθηκών, του ενδομητρίου, του μαστού, του προστάτη και των όρχεων.

Ωστόσο, οι αντικαρκινικές επιδράσεις της μελατονίνης δεν σταματούν εκεί. Ενώ προκαλούν τα καρκινικά κύτταρα να αυτοκαταστραφούν, η μελατονίνη ενισχύει επίσης την παραγωγή και ανάπτυξη του ανοσοποιητικού σας συστήματος παράγωντας τονωτικές ουσίες, όπως η ιντερλευκίνη-2, η οποία βοηθά στον εντοπισμό και την επίθεση των μεταλλαγμένων κυττάρων που οδηγούν σε καρκίνο.

Η μεγαλύτερη σε μορφής έκταση, έρευνα μελατονίνης μέχρι σήμερα έχει να κάνει με τον καρκίνο του μαστού. Μερικά από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία στις μελέτες αυτές περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

- Το περιοδικό Επιδημιολογίας αναφέρει αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού μεταξύ των γυναικών που εργάζονται κυρίως νυχτερινές βάρδιες.

- Οι γυναίκες που ζουν σε γειτονιές με μεγάλες ποσότητες νυχτερινής φωταγώγησης έχουν περισσότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν καρκίνο του μαστού συγκριτικά με εκείνους που ζουν σε περιοχές όπου τη νύχτα κυριαρχεί το σκοτάδι, σύμφωνα με μια ισραηλινή μελέτη.

- Από τους συμμετέχοντες στην μελέτη «Nurses Health», διαπιστώθηκε ότι οι νοσηλευτές που εργάζονται τη νύχτα είχαν 36 τοις εκατό υψηλότερα ποσοστά καρκίνου του μαστού.

- Τυφλές γυναίκες, των οποίων τα μάτια δεν μπορεί να ανιχνεύσει το φως και έτσι έχουν εύρωστη παραγωγή της μελατονίνης, έχουν χαμηλότερο από το μέσο όρο ποσοστό καρκίνου του μαστού.

Συνολικά, το μεγαλύτερο σώμα των επιδημιολογικών μελετών θεωρούν πλέον πως οι γυναίκες που εργάζονται νυχτερινή βάρδια βρέθηκαν να έχουν ποσοστά καρκίνου του μαστού 60 τοις εκατό πάνω από το φυσιολογικό, ακόμα και όταν οι άλλοι παράγοντες, όπως οι διαφορές στη διατροφή τους.

Ισπανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η κατανάλωση μελατονίνης βοηθά στον έλεγχο του σωματικού βάρους, επειδή διεγείρει την εμφάνιση του «μπεζ λίπους», ένα είδος κυττάρων λίπους που καίει θερμίδες αντί για την αποθήκευση τους.

Η μελατονίνη έχει βρεθεί ότι συμβάλει για την προώθηση της υγείας με πολλούς άλλους τρόπους:

- Η μελατονίνη μπορεί να προστατεύσει από τις καρδιακές παθήσεις. Έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει την “καλή” χοληστερόλη (HDL) και διαδραματίζει ένα ρόλο στην μείωση της αρτηριακής πίεσης. Η μελατονίνη μπορεί επίσης να προστατεύσει την καρδιά σας κατά τη διάρκεια μιας καρδιακής προσβολής.

- Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι η έκκριση μελατονίνης σχετίζεται με την ημικρανία και την κεφαλαλγία διαταραχών, δηλώνει ο Dr Mario FP Peres, του Νοσοκομείου Israelita Albert Einstein, στο Σάο Πάολο και οι συνεργάτες του επισημαίνουν στο ιατρικό περιοδικό Neurology.

- Η μελατονίνη είναι ιδιαίτερα επωφελής σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη. Προστατεύει τα κύτταρα του παγκρέατος, επιφέροντας επιβράδυνση της εξέλιξης της ασθένειας αυτής. Επίσης, έχει πολύ ισχυρή αντι-οξειδωτική ιδιότητα μειώνοντας την βλάβη στα νεφρά, τα μάτια και την κυκλοφορία που είναι κοινή σε αυτούς με διαβήτη.

- Η μελατονίνη προστατεύει από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και επιβραδύνει την εξέλιξη στα πρώιμα στάδια της νόσου. Αυτό οφείλεται στην ισχυρή αντι-οξειδωτική ιδιότητα της, μαζί με την ικανότητά του να διασχίσει εύκολα τον φραγμό αίματος-εγκεφάλου.

- Η μελατονίνη μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη της οστεοπόρωσης. Αν και απαιτείται περαιτέρω έρευνα, οι πρώτες μελέτες δείχνουν ότι η μελατονίνη μπορεί να αποτρέψει την απώλεια οστικής μάζας και να αυξήσει το σχηματισμό νέου οστού.

- Εκείνοι που αγωνίζονται να χάσουν βάρος μπορούν να επωφεληθούν από την μελατονίνη. Η έλλειψη ύπνου προκαλεί μια αύξηση στην όρεξη, μέσω διακοπής του, αυξάνει την παραγωγή ορμονών όρεξης με αποτέλεσμα την κατανάλωση περισσότερων τροφίμων σε εκείνους που είναι υπό στέρηση ύπνου.

Παρά το γεγονός ότι δεν απαιτείται ιατρική συνταγή για την αγορά χαπιών μελατονίνης, είναι προτιμότερο να λαμβάνεται η άποψη του γιατρού πριν από τη χρήση της. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται σε γυναίκες που είναι έγκυες ή που θηλάζουν διότι είναι άγνωστες οι επιδράσεις της μελατονίνης στο έμβρυο ή στο παιδί που θηλάζει. Ασθενείς που λαμβάνουν φάρμακα ή οποιαδήποτε άλλα σκευάσματα που πωλούνται ελεύθερα, είναι αναγκαίο να ενημερώνουν τους γιατρούς τους εάν έχουν πρόθεση να χρησιμοποιήσουν μελατονίνη. Ίσως να είναι προτιμότερο να αποφεύγεται η χρήση της, μέχρι που να γίνουν καλύτερα γνωστοί οι μηχανισμοί δράσης της, οι ενδείξεις, οι παρενέργειες της και να υπάρξει καλύτερη ρύθμιση των σκευασμάτων που προσφέρονται.

ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ: ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΕΛΑΤΟΝΙΝΗΣ! Η ΦΥΣΙΚΗ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΉΛΙΟ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΦΟΡΑΜΕ ΑΝΤΗΛΙΑΚΑ ΚΑΙ ΥΑΛΙΑ ΗΛΙΟΥ!!!

Πηγή:

thessalonikiartsandculture.gr

ΜΟΡΦΟΓΕΝΕΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ ΚΑΙ ΑΚΑΣΑ Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑ-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ --Γράφει η Σάση Χότζογλου ΠΕΡ.ΖΕΝΙΘ-

ΜΟΡΦΟΓΕΝΕΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ ΚΑΙ ΑΚΑΣΑ
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑ-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ


Γράφει η Σάση Χότζογλου

“Ποια ήταν λοιπόν η αρχή του πράγματος;
Το ότι η ύπαρξη πολλαπλασιάστηκε
και βυθίστηκε μέσα σε αναρίθμητα τρισεκατομμύρια μορφών,
ώστε να ανακαλύψει άπειρες φορές τον εαυτό της”.
Σρι Αουρομπιντο
Σκέψεις κα Αναλαμπές



Η σύγχρονη εποχή αποτελεί ιστορική καμπή στην δομή και την λειτουργία της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς. Αντιμετωπίζουμε μια νέα πραγματικότητα, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Η νέα πραγματικότητα είναι εγγενώς απρόσμενη. Τίποτα δεν συνεχίζεται έτσι όπως ήταν πριν -τα πάντα “διακλαδίζονται”. Αυτή η λέξη, που προέρχεται από τα μαθηματικά και τη θεωρία του χάους, δείχνει ότι η διαδρομή εξέλιξης ενός συστήματος συναντά μια γρήγορη και απρόβλεπτη ως τότε αλλαγή. Με άλλα λόγια, ζούμε σε μια εποχή διακλαδώσεων που συμβαίνουν μέσα στα πλαίσια ενός θεμελιακού μετασχηματισμού του κόσμου μας. Η πραγματικότητά μας αλλάζει γιατί ο ανθρώπινος κόσμος έχει γίνει ασταθής και δεν είναι πλέον βιώσιμος. Όμως, αυτή η επανάσταση της πραγματικότητας παρέχει μια μοναδική ευκαιρία που μπορεί να μας βοηθήσει να καταστήσουμε το κόσμο μας όχι μόνο απλά βιώσιμο αλλά και πιο ποιοτικό σε ανθρώπινες αξίες και ιδεώδη.

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες έγραφε στο βιβλίο του Διαφορετικές Ιερές Εξετάσεις: Ας παραδεχτούμε εκείνο που παραδέχονται όλοι οι ιδεαλιστές, δηλαδή την παραισθητική φύση του κόσμου. Επιπλέον ας πράξουμε αυτό που δεν έπραξε κανένας τους. Ας ερευνήσουμε για τις μη πραγματικότητες που επιβεβαιώνουν μια τέτοια φύση. “Ο μεγαλύτερος μάγος(γράφει ο Νοβάλις) είναι εκείνος που μαγεύει τον εαυτό του μέχρι του σημείου να αποδεχτεί τις δικές του φαντασμαγορίες σαν αυτόνομα φαντάσματα. Άραγε μήπώς εδώ βρίσκεται η περίπτωσή μας;” Νομίζω πως αυτό συμβαίνει. Εμείς (η αόρατη θεότητα που εργάζεται μέσα μας) έχουμε ονειρευτεί τον κόσμο. Τον ονειρευτήκαμε διαρκή, μυστηριώδη, ορατό, πανταχού παρόντα στον χώρο και σταθερό στο χρόνο. Όμως συγκατατεθήκαμε για εκείνα τα ισχνά και αιώνια διαλείματα της μη λογικής μέσα στην αρχιτεκτονική του κόσμου, έτσι ώστε να γνωρίζουμε ότι είναι ψεύτικος.


Ο Κώδικας και οι Ελλείψεις του

Σε κάθε γωνιά της Γης «επιτελεία» κάθε ειδικότητας και κατηγορίας ψάχνουν για την «νέα» ιδέα. Αντιλήψεις όπως η ψυχική αλληλεπίδραση όλων των ζωντανών οργανισμών, ή η εξωαισθητηριακή επικοινωνία ανάμεσα σε μέλη ομάδων έμβιων όντων, οι οποίες μέχρι πρότινος χαρακτηρίζονταν ως αντιεπιστημονικές και μεταφυσικές θεωρίες, σήμερα αποτελούν επίσημο αντικείμενο έρευνας επιστημών όπως η Φυσική και η Βιολογία. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα αντιληφθούμε ότι η λειτουργία της ζωής στο ανθρώπινο, το ζωικό μα και το φυτικό βασίλειο προχωράει «βάσει σχεδίου» γέννησης, ανάπτυξης, εξέλιξης και θανάτου. Η συμπεριφορά δε μιας κοινωνίας από μελίσσια είναι απόλυτα προκαθορισμένη. Η ομαδική μνήμη των αποδημητικών πουλιών, επίσης, είναι χαραγμένη και στα νεαρά πουλιά που ταξιδεύουν για πρώτη φορά. Κάθε οικολογικό σύστημα, λοιπόν, σχηματίζει το δικό του «κλίμα» συναλλαγών και συμπεριφοράς.

Η επιστήμη της γενετικής έχει ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μέσα σε κάθε ζωντανό οργανισμό υπάρχει ένας κώδικας ανάπτυξης και συμπεριφοράς. Ο περίφημος αυτός κώδικας είναι καταχωρημένος στο DNA μας, δηλαδή, μέσα σε πολύπλοκες χημικές ενώσεις, οι οποίες αποτελούν συστατικά των κυττάρων κάθε ζωντανού οργανισμού και ρυθμίζουν το σχηματισμό γονιδίων. Το γονίδιο είναι στοιχειώδες σωματίδιο, εντοπισμένο σ’ ένα ορισμένο σημείο(locus) ενός χρωματοσώματος και ικανό να αναπαράγεται με αυταντιγραφή(autocopie) και να υφίσταται μεταλλάξεις. Το ανθρώπινο γονιδίωμα, που απαντάται στον πυρήνα κάθε κυττάρου μας, είναι κωδικοποιημένη περίληψη της πληροφορίας που απαιτείται για να δημιουργηθεί ένα ανθρώπινο ον. Ξεκινώντας, λοιπόν, με την βάση αυτή των γενετιστών και των βιολόγων, όλοι μας είμαστε προγραμματισμένοι μέχρι και την μικρότερη λεπτομέρεια, από τις τρίχες του κεφαλιού μας, μέχρι τις αρρώστιες που θα περάσουμε.

Εάν όμως δεν υπάρχει ελευθερία και εάν το μονοπάτι που βρισκόμαστε είναι εντελώς προκαθορισμένο μέσα στις καταγραφές του DNA μας, τότε προς τι η ζωή και οι αγώνες της; Σ’ αυτό το μοντέλο δεν υπάρχει χώρος για Συνείδηση ή Πνεύμα, για Ελευθερία και Επιλογή. Είναι μόνο έτσι όμως τα πράγματα;…


Τα Μορφογενετικά Πεδια του Σέλντρεϊκ

Η θεωρία του Βρετανού βιολόγου Ρ.Σέλντρεϊκ (R. Sheldrake), διευθυντή του τμήματος βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, στην επαναστατική του μελέτη Α New Science of Life(Νέα Επιστήμη της Ζωής), που δημοσιεύτηκε πριν 34 χρόνια, πρότεινε έναν ολοκληρωτικό επαναπροσδιορισμό της αντίληψής μας για την φύση της ζωής, λέγοντας πως «οι μορφές των πραγμάτων και των όντων καθώς και οι ιδέες, μας περιβάλλουν όπως η ατμόσφαιρα και λειτουργούν σαν ένα είδος αρχείου έμπνευσης απ’ όπου αντλεί ο καθένας ό,τι θέλει».

Η θεωρία του Σέλντρεϊκ υποστηρίζει πως η ανάπτυξη και η εξέλιξη ενός εμβρύου δεν ρυθμίζεται, όπως πίστευαν παλαιότερα οι βιογενετιστές, από την αλληλεπίδραση του DNA με το περιβάλλον, αλλά από ένα είδος «συντονισμού» του εμβρύου με ένα άγνωστο ενεργειακό πεδίο που το ονόμασε Μορφογενετικό Πεδίο. Το πεδίο αυτό, προκαλεί την διαμόρφωση του DNA το οποίο στην συνέχεια οργανώνει τον σχηματισμό του σώματος, των ενστίκτων, του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του ζωντανού οργανισμού που θα προκύψει, και κατόπιν έρχεται η συνεργασία του με το περιβάλλον.

Στα μορφογενετικά πεδία αποθηκεύονται, διαδίδονται και αξιολογούνται οι σκέψεις, τα συναισθήματα και κάθε άλλη μορφή πληροφορίας, σε μια διαρκή αλληλεπίδρασή τους με τον υλικό κόσμο. Από αυτή την σκοπιά, τα εν λόγω πεδία διαθέτουν ένα είδος «μνήμης» και έχουν την ικανότητα να εξελίσσονται! Πρόκειται για αυτοδημιουργούμενα και αυτοεξελισσόμενα οργανωμένα ενεργειακά σύνολα τα οποία, παρόλο που εκδηλώνονται σε συγκεκριμένα χρονικά και χωρικά πλαίσια, δεν περιορίζονται από τις διαστάσεις του τόπου ή του χρόνου, ενώ η ένταση και η επιρροή τους δεν αποδυναμώνεται από παράγοντες όπως η χρονική ή η χωρική απόσταση. Η αιτία της ζωής, λοιπόν, δεν βρίσκεται μέσα στην ύλη και τα αμινοξέα, αλλά κάπου αλλού!!!!…

Τα μορφογενετικά πεδία είναι οι γεννήτριες των μορφών στον κόσμο μας. Είναι η μήτρα απ’ όπου όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, αλλά και η άψυχη ύλη, αντλούν τις μορφές τους. Τα μορφικά πεδία βρίσκονται παντού μέσα στην φύση και η ύπαρξή τους μπορεί να ανιχνευτεί από τους σχηματισμούς πτήσης των πουλιών έως και το σχέδιο σύμφωνα με το οποίο αναπτύσσεται ένα λουλούδι. Και μια από τις θεμελιώδεις αρχές των μορφογένεσης στο Σύμπαν, κατά τον Σέλντρεϊκ, είναι η συνήθεια, η οποία εκφράζεται μέσα από την τάση της φύσης να επαναλαμβάνεται και να τελειοποιείται, αφομοιώνοντας όλα τα εκάστοτε νέα δεδομένα. “ Ένα φυτό, ένα ζώο, ένας άνθρωπος”, λεει ο ίδιος, “είναι ομάδες ύλης σοφά οργανωμένες σύμφωνα με την διάταξη που είναι απόλυτη και φοβερά πολύπλοκη, και που διατηρείται αναλλοίωτη εξαιτίας της ενέργειας. Αν πετάξουμε στην φωτιά ένα φυτό, σε λίγο δεν θα μείνει τίποτα εκτός από στάχτη. Τα υπόλοιπα γίνονται ατμός και θερμότητα. Η ύλη και η ενέργεια διαχωρίστηκαν. Τίποτα, όμως, δεν χάθηκε. Τίποτα…εκτός από την μορφή! Πού πήγε αυτή; Η μορφή είναι χωρίς ύλη και χωρίς ενέργεια. Μένει, λοιπόν, έξω από τις εξισώσεις της θερμοδυναμικής, άρα ξεφεύγει από τον κόσμο της φυσικής και του επιστητού. Και οι μορφές είναι σωστά φαντάσματα”.


Σπάζοντας το φράγμα

Οι απρόβλεπτες μεταβολές ή μεταλλάξεις που παρατηρούνται συχνά στα χαρακτηριστικά και στην συμπεριφορά όλων των έμβιων οργανισμών οφείλονται στο ότι, κάθε φορά που θα εμφανιστεί στην φύση ένα έμβρυο, ένας νεοσσός ή ένας σπόρος πολύ διαφορετικό από τους γονείς του ή από το προηγούμενο φυτό, τότε με μυστηριώδη τρόπο σχηματίζεται ένα νέο μορφογενετικό πεδίο που προστατεύει και καθοδηγεί την ανάπτυξη του καινούργιου οργανισμού. Το πεδίο αυτό στην αρχή είναι αδύνατο και ευάλωτο, όμως όσο αυξάνεται ο αριθμός των νέων οργανισμών, ισχυροποιείται μέχρι να σταθεροποιηθεί η νέα μορφή ζωής ή η καινοτομία που παρουσιάστηκε σε κάποιο παλαιότερο είδος οργανισμών. Μετά την συμπλήρωση ενός συγκεκριμένου αριθμού ατόμων (αριθμός της κρίσιμης μάζας) τα οποία γίνονται «μέτοχοι» κάποιου είδους γνώσης, «σπάει» ένα φράγμα και η γνώση αυτή γίνεται μέσω των μορφικών πεδίων αυτομάτως διαθέσιμη και στα υπόλοιπά μέλη του συνόλου. Άρα, όταν η αφύπνιση επιτευχθεί από ένα ορισμένο κρίσιμο σύνολο, η καινούργια αυτή συνειδητοποίηση μπορεί να κοινοποιηθεί από νου σε νου. Είναι το φαινόμενο του Εκατοστού Πιθήκου, όπως πλέον ονομάζεται από το πείραμα του 1952 στο νησί Κοσίμα του Ειρηνικού. Αν και ο ακριβής αριθμός μπορεί να διαφέρει, αυτό το φαινόμενο μας δείχνει πως όταν ένας περιορισμένος αριθμός ανθρώπων μαθαίνει έναν καινούργιο τρόπο, μπορεί αυτός να παραμείνει συνειδησιακή ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων.

Τα μορφογενετικά πεδία -όπως και άλλα πεδία πχ. και το ηλεκτρομαγνητικό ή βαρυτικό πεδίο- βρίσκονται αόρατα μέσα και γύρω από τους οργανισμούς και σ’ αυτά θα μπορούσαν να οφείλονται πολλά ανεξήγητα, μέχρι στιγμής, φαινόμενα, όπως η αναδημιουργία των κομμένων μελών στα σκουλήκια ή τις σαλαμάνδρες, η γνώση της οδού για τον γυρισμό των σολομών και άλλων ψαριών, καθώς και των αποδημητικών πουλιών, τα «φασματικά» μέλη ανθρώπων που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό, οι ολογραφικές ιδιότητες της μνήμης, η τηλεπάθεια, καθώς και η αυξανόμενη γρηγοράδα με την οποία μαθαίνονται οι πολλές ξένες γλώσσες μετά την πρώτη, και η ευκολία, επίσης, με την οποία απορροφούνται οι νέες γνώσεις όσο αυξάνει ο αριθμός του πληθυσμού που τις αποκτά.

Η ιδέα ότι οι πληροφορίες υπάρχουν παντού στη φύση και διατηρούνται επ’ αόριστο είναι ένα μοτίβο που έχει εμφανιστεί πολλές φορές στη διάρκεια της ιστορίας, αλλά είναι καινούργια για τη δυτική επιστήμη. Στηρίζεται στην αναγνώριση ότι η πληροφορία δεν είναι αφηρημένη έννοια: ως “δια-πληροφορία” έχει μια δική της πραγματικότητα. Και η δια-πληροφορία είναι μια λεπτή, ημι-ακαριαία και μη ενεργειακή σύνδεση ανάμεσα σε πράγματα που βρίσκονται σε διαφορετικές θέσεις στο χώρο και σε γεγονότα που συμβαίνουν σε διαφορετικές στιγμές του χρόνου. Συνδέουν πχ. σωματίδια έως οργανισμούς, οικολογίες έως ηλιακά συστήματα και ολόκληρους γαλαξίες, καθώς και τη νόηση και τη συνειδητότητα που συνδέεται με αυτά, ανεξάρτητα από το πόσο μακριά βρίσκονται μεταξύ τους και από το χρονικό διάστημα που έχει περάσει από τότε που δημιουργήθηκαν οι συνδέσεις τους. Είναι μέρος δηλαδή του φυσικού σύμπαντος.

Έτσι, και τα μορφογενετικά πεδία λειτουργούν μέσα και υπεράνω του γνωστού μας υλικού κόσμου και εμπεριέχουν υπό μορφή δια-πληροφοριών, όλα τα πρότυπα των υλικών δομών, ομάδων και σωμάτων, συνδεόμενα μεταξύ τους μέσω ενός ωκεανού ενέργειας, άγνωστης, προς το παρόν, υφής. Η εξέλιξη αυτών των πεδίων φαίνεται να ακολουθεί ένα προκαθορισμένο «σχέδιο», έναν προορισμό, τον οποίο ο Σέλντρεϊκ ονομάζει «ελκυστή» (attraktor). Το ενδιαφέρον σ’ αυτό το σημείο είναι ότι επιβεβαιώνει την Αριστοτελική θεωρία της Εντελέχειας, όπου και στις δυο θεωρίες η Ολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης ενυπάρχει μέσα και γύρω από τον άνθρωπο, και σύμφωνα με την θεωρία των μορφογενετικών πεδίων, ο άνθρωπος έλκεται από αυτήν, ακριβώς όπως κάθε μέταλλο από έναν μαγνήτη.


Ακάσα και πεδίο δια-πληροφοριών

Αν τώρα, θέσουμε αυτή την ανατρεπτική θεωρία των Μορφογενετικών Πεδίων σε φιλοσοφικό υπόβαθρο, η ίδια θα μας παραπέμψει άμεσα στην αρχαία εσωτεριστική γνώση σχετικά με το λεγόμενο «Ακασικό Πεδίο», το οποίο και επιστημονικά πλέον μέσα από την Κοσμολογία, θεωρείται ως ένα πεδίο ιδεατής μορφογένεσης, ένα αόρατο, δηλαδή, ενεργειακό πρόπλασμα του υλικού κόσμου.

Ακάσα, σύμφωνα με τους φιλοσόφους της Ινδίας, είναι ένα από τα δυο υλικά από τα οποία αποτελείται όλο το σύμπαν, πέραν της Κοσμικής ενέργειας. Στις ινδικές φιλοσοφικές παραδόσεις, ακάσα είναι η σανσκριτική ονομασία του θεμελιωδέστερου από τα πέντε στοιχεία του σύμπαντος -όπου τα άλλα τέσσερα είναι βάτα(αέρας), άγκνι(φωτιά). απ(νερό) και προθίβι(γη). Η Ακάσα αγκαλιάζει τις ιδιότητες και των πέντε στοιχείων: είναι η μήτρα από την οποία έχουν αναδυθεί όλα όσα μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσιες μας και στην οποία θα επιστρέψουν τελικά τα πάντα. Η Ακάσα αποτελεί τη βάση όλων των εκδηλωμένων φαινομένων του σύμπαντος -γίνεται όλα τα εκδηλωμένα φαινόμενα. Λέγεται ότι είναι τόσο λεπτή ώστε δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή παρά μόνο αφού αποκτήσει εκδήλωση στον κόσμο. Γίνεται ο αέρας, γίνεται τα υγρά, γίνεται τα στερεά· Η Ακάσα γίνεται ο Ήλιος, η Γη, η Σελήνη τα άστρα, οι κομήτες· Γίνεται το ανθρώπινο σώμα, το σώμα των ζώων, τα φυτά και κάθε μορφή που βλέπουμε, όλα όσα υπάρχουν.

Το συνολικό άθροισμα όλων των δυνάμεων του σύμπαντος, νοητικών ή φυσικών, όταν αναλυθεί στην αρχική του κατάσταση, ονομάζεται Πράνα(Ζωτική Αρχή, Κοσμική ενέργεια). Όταν δεν υπήρχε ούτε το κάτι ούτε το τίποτα, όταν το σκοτάδι κάλυπτε το σκοτάδι, τι υπήρχε τότε; Τότε υπήρχε Ακάσα χωρίς κίνηση. Στο τέλος ενός κύκλου οι ενέργειες που εμφανίζονται τώρα στο σύμπαν καταλαγιάζουν και γίνονται δυναμικές. Στην αρχή του επόμενου κύκλου ενεργοποιούνται, χτυπούν πάνω στην Ακάσα, και από την Ακάσα εξελίσσουν τις διάφορες μορφές. Στην αρχή του σύμπαντος υπήρχε μόνο Ακάσα και στο τέλος του θα υπάρχει πάλι μόνο Ακάσα: τα στερεά, τα υγρά και τα αέρια θα επιστρέψουν πάλι σε αυτήν. Στον επόμενο κύκλο του σύμπαντος οι ενέργειες που λειτουργούν τώρα στο σύμπαν θα επανεκκινηθούν, και τα πάντα θα εξελιχθούν πάλι από την Ακάσα.

Παρόλο που τα αισθητήρια όργανά μας δεν αντιλαμβάνονται την Ακάσα, μπορούμε να έλθουμε σε επαφή μαζί της μέσα από τη πνευματική πρακτική. Οι αρχαίοι Ρίσις(Γνώστες, εμπνευσμένοι, Μάντεις) έρχονταν σ’ επαφή μαζί της μέσα από έναν πειθαρχημένο πνευματικό τρόπο ζωής και μέσα από τη γιόγκα. Περιέγραψαν την εμπειρία τους και κατέστησαν την Ακάσα ένα ουσιαστικό στοιχείο της φιλοσοφίας και μυθολογίας της Ινδίας. Στον 20ό αιώνα η Ακάσα περιγράφηκε με λαμπρό τρόπο από τον Σουάμι Βιβεκανάντα, σύμφωνα με τον οποίο η Ακάσα είναι πανταχού παρούσα και διαποτίζει τα πάντα στο σύμπαν.

Ο λόγος που ονομάστηκε το πεδίο των δια-πληροφοριών της φύσης πεδίο Ακάσα πρέπει νάναι εμφανής τώρα. Η ακασική αντίληψη ενός κυκλικού -ενός Μετασύμπαντος που δημιουργεί το ένα σύμπαν μετά το άλλο- είναι ουσιαστικά η αντίληψη που έχουμε τώρα από την κοσμολογία. Στη νέα φυσική το ενοποιημένο κενό με τη φυσική υπόσταση είναι αντίστοιχο της Ακάσα. Είναι ένα δυναμικό μέσο γεμάτο ενέργεια που βρίσκεται σε συνεχείς διακυμάνσεις. Το κενό είναι η Ακάσα και η Πράνα μαζί -η μήτρα όλης της Ύλης κα των Δυνάμεων του σύμπαντος.



Ο ιδιοφυής επαναστάτης Νίκολα Τέσλα (Nikola Tesla) προσάρμοσε αυτή την αντίληψη στο πλαίσιο της σύγχρονης επιστήμης. Μίλησε για “πρωτότυπο μέσο” που γεμίζει το χώρο και το παρομοίωσε με την Ακάσα, το φωτοφόρο αιθέρα. Σε μια αδημοσίευτη εργασία που έγραψε το 1907 με τίτλο Το Μεγαλύτερο Επίτευγμα του Ανθρώπου (Man’s Greatest Achievement), υποστηρίζει ότι αυτό το πρωτότυπο μέσο, ενός είδος πεδίου δυνάμεων, γίνεται ύλη όταν ενεργεί πάνω του η Πράνα, η κοσμική ενέργεια. Όταν πάψει η επενέργεια, η ύλη εξαφανίζεται και επιστρέφει στην Ακάσα. Αφού αυτό το μέσο διαποτίζει όλο το χώρο, όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο χώρο μπορούν να αναφερθούν σε αυτό.

Για τον Τέσλα, η λύση δεν ήταν ιδέα του καμπύλου χώρου που προτάθηκε εκείνη την εποχή από τον Αϊνστάιν. Όμως, οι περισσότεροι φυσικοί υιοθέτησαν τον μαθηματικά ανεπτυγμένο τετραδιάστατο καμπύλο χωροχρόνο του Αϊνστάιν, και αρνήθηκαν να εξετάσουν την ιδέα ενός μέσου που γμείζει το χώρο η ενός πεδίου δυνάμεων. Οι ενοράσεις του Τέσλα ξεχάστηκαν. Σήμερα, εκατό χρόνια αργότερα αναβιώνουν και πάλι. Οι επιστήμονες αντιλαμβάνονται τώρα ότι ο χώρος δεν είναι κενός, και αυτό που ονομάζεται κβαντικό κενό είναι στην πραγματικότητα ένα κοσμικό πλήρες. Είναι ένα θεμελιώδες μέσο που θυμίζει την αρχαία έννοια της Ακάσα, που είναι η λεπτοφυής πνευματική ουσία που διαπερνάει όλο το διάστημα. Είναι πράγματι το Παγκόσμιο Διάστημα στο οποίο υπάρχει έμφυτη η Ιδεοπλασία του Σύμπαντος με τις πάντα μεταβαλλόμενες όψεις στα πεδία της ύλης και αντικειμενικότητας και από το οποίο ακτινοβολείται ο Πρώτος Λόγος ή εκδηλωμένη σκέψη.

Στο επόμενο βήμα ανάπτυξης της επιστήμης, το Ακασικό πεδίο θα πάρει τη θέση του μαζί με τα άλλα γνωστά καθολικά πεδία: το βαρυτικό, το ηλεκτρομαγνητικό, το κβαντικό πεδίο,το πεδίο Higgs και τα τοπικά αλλά καθολικά πεδία της ισχυρής και ασθενούς πυρηνικής αλληλεπίδρασης. Ο Ντέιβιντ Μπομ(David Bohm), ο Χάρολντ Πάθοφ (Harold Puthoff ) και ένας μικρός αλλά αυξανόμενος αριθμός φυσικών ανακαλύπτουν ξανά το ρόλο ενός πεδίου που δημιουργεί συνεκτικότητα σε όλο το σύμπαν.


Τα Μορφογενετικά πεδία και το Ακασικό Όραμα

Τα Ακασικά Αρχεία είναι κάτι σαν το αρνητικό ενός φιλμ και σύμφωνα με την Ανατολική παράδοση περιέχουν μέσα τους κάθε εκδήλωση, από τον σχηματισμό ενός ηλιακού συστήματος μέχρι τον τρόπο που κρυσταλλώνεται ένα διαμάντι. Μέσα σ’ αυτά είναι καταχωρημένες όλες οι αφηρημένες ιδέες που μπορεί να συλλάβει ο νους. Κάθε τι που σκεπτόμαστε, αγαπάμε, απεχθανόμαστε προβάλλουμε και πραγματοποιούμε, βρίσκεται γραμμένο εκεί, αλλά περιέχουν μόνο «εν δυνάμει» το κάθε τι. Ο άνθρωπος έχει απόλυτη ελευθερία να επιλέξει αυτό που θέλει.

Και κάθε φορά που θα παρουσιαστεί μια καινοτομία στα χαρακτηριστικά ή στην συμπεριφορά ενός έμβιου οργανισμού, θα σχηματιστεί και ένα νέο μορφογενετικό πεδίο το οποίο θα προστατεύσει και θα σταθεροποιήσει αυτή την καινοτομία. Η μνήμη αυτή των πεδίων, η οποία αποτελεί εγγενή τους ιδιότητα, οφείλεται σε ένα φαινόμενο, που αποκαλείται από τον Σέλντρεϊκ “Μορφικός Συντονισμός”(Morphic Resonance) και αποτελεί έναν συνδυασμό των αρχικών πληροφοριών με όλες τις πληροφορίες τις οποίες καθένα από τα μεμονωμένα μέρη που τα απαρτίζουν συλλέγει από την αλληλεπίδρασή τους με το περιβάλλον.

Εξετάζοντας, τώρα, αυτός ο αιρετικός επιστήμονας της λειτουργίες της μνήμης, για να βρει την προέλευση των αναμνήσεων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να υπάρχει στον πλανήτη μας ένα είδος «υπέρ-μνήμης» η οποία ευθύνεται για την αναπαραγωγή και την διατήρηση των μορφών, καθώς επίσης και των ιδεών. Γιατί είναι γνωστό, ότι κάθε φορά που προβάλλει μια ιδέα, εμφανίζεται σχεδόν ταυτόχρονα σε πολλά μέρη του κόσμου. Σαν να «βρισκόταν στον αέρα». Και η μνήμη της ύλης, όπως και όλες οι μνήμες των ζωντανών οργανισμών, συμπεριλαμβανομένης και της δικιάς μας, μπορούν να βρουν έναν κοινό παρονομαστή τόσο στην θεωρία των μορφογενετικών πεδίων, όσο και στα Ακασικά Αρχεία, καθώς επίσης και στο Συλλογικό Ασυνείδητο του Γιούνγκ.

Από αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι όλοι μας αποτελούμε μέρη ενός αδιάσπαστου συνόλου, με την γνώση να διαχέεται μέσα και γύρω μας. Ακριβώς, όπως η «Ψυχή του Κόσμου», που είναι το όνομα που ο Πλάτωνας και ο Πλωτίνος δίνουν στην Ακάσα και τα Μορφογενετικά Πεδία, κατά την οποία όλες οι μορφές του υλικού, αντιληπτού από τις αισθήσεις κόσμου στον οποίο ζούμε, δημιουργούνται, υπάρχουν και εξελίσσονται βάσει ενός Αρχετυπικού Σχεδίου, το οποίο είναι σε θέση να αφομοιώνει ολόκληρη την συσσωρευμένη ανά τους αιώνες γνώση και να εκδηλώνεται μέσα από επαναλαμβανόμενες μορφές και νόμους που στηρίζονται στην συνήθεια. Ακόμη, η θεωρία των μορφογενετικών πεδίων, με την σταθερά της «κρίσιμης μάζας», είτε σε ιδέες ή σκέψεις και συναισθήματα είτε ακόμη και ανθρώπινο δυναμικό, επαληθεύει την αρχαία Δοξασία του Ζεν περί Αιφνίδιας Φώτισης, η οποία απελευθερώνει από την προσκόλληση στην ύλη. Τότε τα μυστήρια της φύσης παύουν να είναι μυστήρια!



Ο φιλόσοφος dr Ervin Laszlo στο βιβλίο του Η Νέα Επιστήμη και το Ακασικό Πεδίο μας λέει πως η Ακάσα μπορεί να περιγραφεί ορθολογικά, με βάση τα πιο πρόσφατα δεδομένα της επιστήμης, αλλά μπορεί επίσης να απεικονιστεί ποιητικά. Η ποιητική απεικόνιση είναι σημαντική, συνεχίζει, γιατί αν η καλύτερη περιγραφή που έχουμε για τη θεμελιώδη φύση της πραγματικότητας είναι ένας κόσμος στον οποίο το Ακασικό πεδίο συνδέει τα πάντα μεταξύ τους, θα πρέπει να συλλάβουμε αυτή την εικόνα όχι μόνο με τη διάνοιά μας, αλλά και να της επιτρέψουμε να συντονιστεί με την καρδιά μας και διαπνεύσει τα όνειρά μας.

Να λοιπόν το ακασικό όραμα της γέννησης και επαναγέννησης του σύμπαντος, ένα όραμα που απευθύνεται όχι στη νόηση αλλά στην καρδιά: “….Στην πορεία της δημιουργίας αναρίθμητων συμπάντων, το παλλόμενο Μετασύμπαν υλοποιεί όλα εκείνα που υπήρχαν δυνητικά μέσα στο αρχέγονο πλήρες. Το πλήρες δεν είναι πια άμορφο: η επιφάνειά του έχει ασύλληπτη πολυπλοκότητα και συνεκτικότητα. Το βάθος του είναι πλήρως διαμορφωμένο πληροφοριακά. Η κοσμική πρωτο-συνειδητότητα που έδωσε στο αρχέγονο πλήρες τις δυνατότητες συμπαντικής δημιουργίας γίνεται μια πλήρως εκφρασμένη κοσμική συνειδητότητα -γίνεται, και στο εξής είναι αιώνια, Ο ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΝΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ”.

Το σύμπαν δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο. Για να πειγράψει κανείς τι συνέβη, μα και τι τώρα συμβαίνει, θα πρέπει να απορρίψει την παλιά λέξη ¨παρατηρητής¨ και να βάλει στη θέση θέση της τη νέα λέξη ¨συμμέτοχος¨. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο το σύμπαν και όλα τα έμβια όντα σ’ αυτό τον πλανήτη έως τον άνθρωπο, συμμετέχουν στον αέναο κύκλο της Δημιουργίας.

*Η Σάση Χότζογλου είναι ψυχολόγος και ερευνήτρια εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας.